Колыбельная - Виктор Третьяков

Нам уже не возвратиться, а ведь плыли без печали,

Несмотря на то, что птицы как-то жалобно кричали.

И осталась птичья стая у далекого причала,

Там, где мама молодая колыбель мою качала.

А потом и корабли — вот беда —

В море синее ушли навсегда…

Возвратись хоть ты, колыбельная,

Успокой меня и прости,

В край далекий, где колыбель моя

Отпусти, прошу, отпусти.

Белый снег мне в душу с неба — не укрыться, не прижаться…

Отпусти, чтобы от снега хоть немного отдышаться,

Чтоб опять, вернувшись в лето, — в то, которое сгорело,

Вдруг понять, что песни нету лучше той, что мама пела.

Так никто уже, видать, не споет,

И бессонница мне спать не дает.

Возвратись, прошу, колыбельная,

Успокой меня и прости,

В край далекий, где колыбель моя

Отпусти, прошу, отпусти.

Но… уже не возвратиться, а ведь плыли без печали,

Несмотря на то, что птицы как-то жалобно кричали.

И осталась птичья стая у далекого причала,

Там, где мама молодая колыбель мою качала…

We kunnen niet meer terugkeren, maar we zeilden zonder verdriet,

Ondanks het feit dat de vogels op de een of andere manier klagend schreeuwden.

En een zwerm vogels bleef op een verre pier,

Waar mijn moeder mijn jonge wieg wiegde.

En dan de schepen - dat is het probleem -

Voor altijd naar de blauwe zee gegaan...

Kom in ieder geval terug, slaapliedje,

Kalmeer me en vergeef me

Naar een ver land, waar is mijn wieg?

Laat los, alsjeblieft, laat los.

Witte sneeuw in mijn ziel vanuit de lucht - geen verstoppen, geen knuffelen ...

Laat los om wat adem te halen uit de sneeuw,

Dus dat weer, terugkerend naar de zomer, - naar degene die afbrandde,

Begrijp ineens dat er geen beter lied is dan dat wat mijn moeder zong.

Dus niemand, zie je, zal zingen,

En slapeloosheid laat me niet slapen.

Kom terug, alsjeblieft, slaapliedje,

Kalmeer me en vergeef me

Naar een ver land, waar is mijn wieg?

Laat los, alsjeblieft, laat los.

Maar ... keer niet meer terug, maar ze zeilden zonder verdriet,

Ondanks het feit dat de vogels op de een of andere manier klagend schreeuwden.

En een zwerm vogels bleef op een verre pier,

Waar mijn moeder mijn jonge wieg wiegde ...