Русское поле - Валерий Ободзинский

Поле, русское поле…

Светит луна или падает снег, —

Счастьем и болью вместе с тобою.

Нет, не забыть тебя сердцем вовек.

Русское поле, русское поле…

Сколько дорог прошагать мне пришлось!

Ты моя юность, ты моя воля —

То, что сбылось, то, что в жизни сбылось.

Не сравнятся с тобой ни леса, ни моря.

Ты со мной, мое поле,

Студит ветер висок.

Здесь Отчизна моя, и скажу, не тая:

— Здравствуй, русское поле,

Я твой тонкий колосок.

Поле, русское поле…

Пусть я давно человек городской —

Запах полыни, вешние ливни

Вдруг обожгут меня прежней тоской.

Русское поле, русское поле…

Я, как и ты, ожиданьем живу —

Верю молчанью, как обещанью,

Пасмурным днем вижу я синеву.

Не сравнятся с тобой ни леса, ни моря.

Ты со мной, мое поле,

Студит ветер висок.

Здесь Отчизна моя, и скажу, не тая:

— Здравствуй, русское поле,

Я твой тонкий колосок.

Veld, Russisch veld...

De maan schijnt of de sneeuw valt,

Geluk en pijn met jou.

Nee, vergeet je niet voor altijd in mijn hart.

Russisch veld, Russisch veld...

Hoeveel wegen moest ik bewandelen!

Jij bent mijn jeugd, jij bent mijn wil -

Wat is uitgekomen, wat is uitgekomen in het leven.

Noch het bos, noch de zee kan met u vergelijken.

Je bent bij mij, mijn veld,

De wind bekoelt de tempel.

Hier is mijn vaderland, en ik zal zeggen, niet smeltend:

- Hallo, Russisch veld,

Ik ben je dunne aartje.

Veld, Russisch veld...

Laat me een lange tijd een stadsmens zijn -

De geur van alsem, lentebuien

Plots zullen ze me verbranden met de oude melancholie.

Russisch veld, Russisch veld...

Ik leef, net als jij, in afwachting -

Ik geloof in stilte als een belofte

Op een bewolkte dag zie ik blauw.

Noch het bos, noch de zee kan met u vergelijken.

Je bent bij mij, mijn veld,

De wind bekoelt de tempel.

Hier is mijn vaderland, en ik zal zeggen, niet smeltend:

- Hallo, Russisch veld,

Ik ben je dunne aartje.