Встреча - Валерий Ободзинский

Река закачала луну на волне,

И сумерки сразу упали на плечи…

Ты снова пришла на свиданье ко мне,

А мне на любовь отвечать больше нечем…

Ты любить спеши, а то весна пройдёт…

А пройдёт, не вороши… любовь не ждёт…

Примиренья, обещанья,

Заверенья… как прощанье…

Заверенья… как прощанье…

Совсем одиноко над лесом звезда…

И рано погаснуть, и некуда падать…

Кому-то она как лихая беда…

Кому-то на счастье, кому-то на память…

И катится прошлое в лунной канве…

Разлуки, прощанья, свиданья и встречи,

Но тает твой профиль в густой синеве…

И мне на любовь отвечать больше нечем…

Ты любить спеши, а то весна пройдёт…

А пройдёт, не вороши… любовь не ждёт…

Примиренья, обещанья,

Заверенья… как прощанье…

Заверенья… как прощанье…

De rivier wiegde de maan op een golf,

En meteen viel de schemering op de schouders...

Je kwam me weer ontmoeten,

En ik heb niets meer te verantwoorden voor liefde ...

Haast je om lief te hebben, anders gaat de lente voorbij ...

En het gaat voorbij, roer niet ... liefde wacht niet ...

Verzoening, beloften,

Zekerheden... zoals afscheid...

Zekerheden... zoals afscheid...

Heel eenzaam boven de bosster ...

En het is te vroeg om naar buiten te gaan, en er is geen plek om te vallen...

Voor sommigen is het als een onstuimig ongeluk ...

Iemand voor geluk, iemand voor herinnering...

En het verleden rolt in het maandoek...

Afscheid, afscheid, data en vergaderingen,

Maar je profiel smelt in het dikke blauw...

En ik heb niets meer te verantwoorden voor liefde ...

Haast je om lief te hebben, anders gaat de lente voorbij ...

En het gaat voorbij, roer niet ... liefde wacht niet ...

Verzoening, beloften,

Zekerheden... zoals afscheid...

Zekerheden... zoals afscheid...