Метелица - Виктор Третьяков

Видимо, зима свихнулась с ума,

Видимо, февраль её доконал.

Видимо, зима уж знала сама,

Что не долго её выть белугой.

И нет уже нужды в стараньях врачей —

Каждый год один и тот же финал.

Нам осталось лишь дождаться грачей,

Вслед за этой последней вьюгой.

А больная метелица,

Всё на что-то надеется,

Но доскрипит до конца,

Да и выдохнется —

Никуда не денется…

Как же я себя всю жизнь изводил,

Сколько ж я тебе стихов задолжал,

Сколько облаков я в путь проводил

К берегам твоего причала!

Хватит мне теперь на век куражу,

Проклял я места, где жизнь зимовал.

Потерпи чуть-чуть, и я расскажу,

Как тебя мне там не хватало.

А больная метелица

Всё на что-то надеется,

Но, побелеет с лица,

Да и выдохнется —

Никуда не денется…

Blijkbaar is de winter gek geworden,

Blijkbaar heeft februari het afgemaakt.

Blijkbaar wist de winter het zelf wel

Dat het niet lang duurt om te huilen als een beluga.

En er is geen noodzaak voor de inspanningen van artsen -

Elk jaar dezelfde finale.

We moeten gewoon wachten op de torens,

Na deze laatste sneeuwstorm.

Een zieke sneeuwstorm

Alles hoopt op iets

Maar het zal kraken tot het einde

Ja, en adem uit -

Nergens heengaan...

Hoe heb ik mezelf mijn hele leven gekweld,

Hoeveel gedichten ben ik je schuldig?

Hoeveel wolken heb ik onderweg genomen

Naar de oevers van uw pier!

Genoeg voor mij nu voor een eeuw van moed,

Ik vervloekte de plaatsen waar het leven de winter doorbracht.

Heb een beetje geduld en ik zal het je vertellen

Wat heb ik je daar gemist.

Een zieke sneeuwstorm

Alles hoopt op iets

Maar het zal wit worden van het gezicht,

Ja, en adem uit -

Nergens heengaan...