Majakovskij - Il Teatro Degli Orrori

Le quattro

Pesanti come un colpo

A Cesare quel ch'è di Cesare

A Dio, quel ch'è di Dio

Se io fossi piccolo

Come il grande oceano

Camminerei sulla punta dei piedi delle onde

Nell’alta marea

Sino a sfiorar la luna

Dove trovare un’amata

Uguale a me

Angusto sarebbe il cielo

Per potermi contenere

Se io fossi povero

Come un miliardario

Che cos'è il denaro per l’anima

È un ladro insaziabile

Si annida in essa

All’orda di tutti i miei più sfrenati desideri

Non basterebbe l’oro

Di tutte le Californie x2

Se io potessi balbettare

Come Dante, o Petrarca

Accendere l’anima per una sola

Ordinarle coi versi di bruciare

Le parole del mio amore sarebbero

Un arco di trionfo

Pompose ed inutili

Vi passerebbero le amanti

Di tutti i secoli

Dei secoli x2

E così sia

Se io fossi silenzioso

Come il tuono

Gemerei, abbracciando in un tremito

Il decrepito eremo terrestre

Urlerò con la mia voce immensa

Le comete torceranno le ali fiammeggianti

E giù si getteranno, a capofitto

Per la malinconia

Coi raggi degli occhi rosicchierei le notti

Se io fossi buio

Come il sole

Ma perché mai dovrei io

Abbeverare

Con il mio splendore

Il ventre dimagrato

Della terra

Morirò

Porterò via con me

Il mio amore immenso

In quali notti

Quali malattie

Da quali Golia fui generato

Così grande

Così inutile

Vier uur

Zwaar als een klap

Wat is van Caesar?

Aan God, wat is van God?

Als ik klein was

Zoals de grote oceaan

Ik zou op mijn tenen van de golven lopen

Bij vloed

Tot je de maan aanraakt

Waar vind je een geliefde?

Hetzelfde als mij

Krap zou de lucht zijn

Om mezelf in te kunnen houden

Als ik arm was

Als een miljardair

Wat is geld voor de ziel?

Hij is een onverzadigbare dief

Het nestelt zich erin

In de horde van al mijn wildste verlangens

Goud zou niet genoeg zijn

Van alle California's x2

Als ik kon stamelen

Zoals Dante of Petrarca

Zet de ziel aan voor slechts één

Bestel ze met verzen om te verbranden

De woorden van mijn liefde zouden zijn:

Een triomfboog

Pompeus en nutteloos

De geliefden zouden voorbij komen

Van alle eeuwen

van de eeuwen x2

En het zij zo

Als ik stil zou zijn

zoals de donder

Ik zou kreunen, knuffelend in een trilling

De afgeleefde aardse hermitage

Ik zal schreeuwen met mijn immense stem

Kometen zullen hun vlammende vleugels verdraaien

En ze zullen zichzelf naar beneden werpen, hals over kop

voor melancholie

Met de stralen van mijn ogen zou ik aan de nachten knagen

Als ik donker was

Zoals de zon

Maar waarom zou ik?

Water

Met mijn pracht

De afgeslankte buik

Van de aarde

ik zal doodgaan

Ik neem mee

Mijn immense liefde

Op welke avonden?

welke ziekten?

Waaruit Goliath ik ben voortgekomen

Zo goed

Zo nutteloos