Луна - Новелла Матвеева

Каждую ночь, горя не зная,

Всходит луна, как заводная,

Видно на ней кто-то бывает,

То зажигает ее, то задувает.

Непрогореть ей помогает,

То задувает, то зажигает.

Ой вы, приливы и отливы,

Этой луне в вышине подчинены вы,

И как бы ни были вы нетерпеливы,

Вами, приливы, вами, отливы,

Правит луна.

Но стоит луне чуть зазеваться,

Волны пойдут петь-плясать,

Где-то скрываться,

И не узнаешь, куда

Могли подеваться

Шестая волна, седьмая волна,

Восьмая волна.

Вот и опять в небо взлетая,

Светит луна, волны считая.

Вот и опять не досчиталась,

Сколько их было в морях,

Сколько осталось.

Видно опять волна стала волною,

Просто волною над глубиною.

Видно опять волна стала волною,

Просто волною над глубиною...

Просто волною над глубиною...

Elke nacht, zonder verdriet te kennen,

De maan komt op als een uurwerk

Het lijkt alsof er iemand op zit.

Het licht op en blaast het vervolgens uit.

Helpt haar niet op te branden

Het waait, het ontsteekt.

Oh je eb en vloed

Aan deze maan daarboven ben je onderworpen,

En hoe ongeduldig je ook bent,

Door jou, eb, door jou, eb,

De maan regeert.

Maar het is de maan waard om een ​​beetje te gapen,

De golven zullen zingen en dansen

Ergens om te verbergen

En je weet niet waar

zou kunnen wegkomen

Zesde golf, zevende golf

Achtste golf.

Hier stijgt het weer de lucht in,

De maan schijnt en telt de golven.

Hier heb ik het weer gemist

Hoeveel waren er in de zeeën?

Hoeveel is er over.

Het is weer te zien dat de golf een golf werd,

Gewoon een golf boven de diepte.

Het is weer te zien dat de golf een golf werd,

Gewoon een golf over de diepten...

Gewoon een golf over de diepten...