Почему не падает небо - Борис Гребенщиков, Счастливые люди, VACÍO

Он слышал ее имя - он ждал повторенья;

Он бросил в огонь все, чего было не жаль.

Он смотрел на следы ее, жаждал воды ее,

Шел далеко в свете звезды ее;

В пальцах его, снег превращался в сталь.

В пальцах его, снег превращался в сталь.

В пальцах его, снег превращался в сталь.

В пальцах его, снег превращался в сталь.

В пальцах его, снег превращался в сталь.

И он встал у реки, чтобы напиться молчанья;

Смыть с себя все, и снова остаться живым.

Чтобы голос найти ее, в сумрак войти ее,

Странником стать в долгом пути ее;

В пальцах его, вода превращалась в дым.

В пальцах его, вода превращалась в дым.

В пальцах его, вода превращалась в дым.

В пальцах его, вода превращалась в дым.

В пальцах его, вода превращалась в дым.

И когда его день кончился молча и странно,

И кони его впервые остались легки,

То пламя свечей ее, кольца ключей ее,

Нежный, как ночь, мрамор плечей ее,

Молча легли в камень его руки.

Молча легли в камень его руки.

Молча легли в камень его руки.

Молча легли в камень его руки.

Молча легли в камень его руки.

Молча легли в камень его руки.

Молча легли в камень его руки.

Молча легли в камень его руки.

Молча легли в камень его руки.

Молча

Hij hoorde haar naam - hij verwachtte een herhaling;

Alles waar hij geen spijt van had, gooide hij in het vuur.

Hij keek naar haar voetafdrukken, dorstig naar haar water,

Liep ver in het licht van haar ster;

In zijn vingers veranderde de sneeuw in staal.

In zijn vingers veranderde de sneeuw in staal.

In zijn vingers veranderde de sneeuw in staal.

In zijn vingers veranderde de sneeuw in staal.

In zijn vingers veranderde de sneeuw in staal.

En hij stond bij de rivier om van de stilte te drinken;

Was alles weg en blijf weer in leven.

Om haar stem te vinden, voer haar in de schemering,

Word een zwerver op haar lange reis;

In zijn vingers veranderde het water in rook.

In zijn vingers veranderde het water in rook.

In zijn vingers veranderde het water in rook.

In zijn vingers veranderde het water in rook.

In zijn vingers veranderde het water in rook.

En toen zijn dag stil en vreemd eindigde,

En voor het eerst waren zijn paarden licht,

Die vlam van haar kaarsen, de ringen van haar sleutels,

Delicaat als de nacht, het marmer van haar schouders,

Stil in de steen van zijn handen gaan liggen.

Stil in de steen van zijn handen gaan liggen.

Stil in de steen van zijn handen gaan liggen.

Stil in de steen van zijn handen gaan liggen.

Stil in de steen van zijn handen gaan liggen.

Stil in de steen van zijn handen gaan liggen.

Stil in de steen van zijn handen gaan liggen.

Stil in de steen van zijn handen gaan liggen.

Stil in de steen van zijn handen gaan liggen.

stil