30.000 Pounds of Bananas - Harry Chapin

It was just after dark when the truck started down

The hill that leads into Scranton Pennsylvania.

Carrying thirty thousand pounds of bananas.

Carrying thirty thousand pounds (hit it Big John) of bananas.

He was a young driver,

Just out on his second job.

And he was carrying the next day’s pasty fruits

For everyone in that coal-scarred city

Where children play without despair

In backyard slag-piles and folks manage to eat each day

About thirty thousand pounds of bananas.

Yes, just about thirty thousand pounds (scream it again, John).

He passed a sign that he should have seen,

Saying «shift to low gear, a fifty dollar fine my friend.»

He was thinking perhaps about the warm-breathed woman

Who was waiting at the journey’s end.

He started down the two mile drop,

The curving road that wound from the top of the hill.

He was pushing on through the shortening miles that ran down to the depot.

Just a few more miles to go,

Then he’d go home and have her ease his long, cramped day away.

And the smell of thirty thousand pounds of bananas.

Yes the smell of thirty thousand pounds of bananas.

He was picking speed as the city spread its twinkling lights below him.

But he paid no heed as the shivering thoughts of the nights

Delights went through him.

His foot nudged the brakes to slow him down.

But the pedal floored easy without a sound.

He said «Christ!»

It was funny how he had named the only man who could save him now.

He was trapped inside a dead-end hellslide,

Riding on his fear-hunched back

Was every one of those yellow green

I’m telling you thirty thousand pounds of bananas.

Yes, there were thirty thousand pounds of bananas.

He barely made the sweeping curve that led into the steepest grade.

And he missed the thankful passing bus at ninety miles an hour.

And he said «God, make it a dream!»

As he rode his last ride down.

And he said «God, make it a dream!»

As he rode his last ride down.

And he sideswiped nineteen neat parked cars,

Clipped off thirteen telephone poles,

Hit two houses, bruised eight trees,

And Blue-Crossed seven people.

It was then he lost his head,

Not to mention an arm or two before he stopped.

And he slid for four hundred yards

Along the hill that leads into Scranton, Pennsylvania.

All those thirty thousand pounds of bananas.

Yes, we have no bananas,

We have no bananas today

(Spoken: And if that wasn’t enough)

Yes, we have no bananas,

Bananas in Scranton, P A

A woman walks into her room where her child lies sleeping,

And when she sees his eyes are closed,

She sits there, silently weeping,

And though she lives in Scranton, Pennsylvania

She never ever eats … Bananas

Not one of thirty thousand pounds … of bananas

You know the man who told me about it on the bus,

As it went up the hill out of Scranton, Pennsylvania,

He shrugged his shoulders, he shook his head,

And he said (and this is exactly what he said)

«Boy that sure must’ve been something.

Just imagine thirty thousand pounds of bananas.

Yes, there were thirty thousand pounds of mashed bananas.

Of bananas.

Just bananas.

Thirty thousand pounds.

Of Bananas.

not no driver now.

Just bananas!»

Het was net na donker toen de vrachtwagen begon te rijden

De heuvel die naar Scranton Pennsylvania leidt.

Met dertigduizend pond bananen.

Het dragen van dertigduizend pond (hit it Big John) bananen.

Hij was een jonge chauffeur,

Net op zijn tweede baan.

En hij droeg de pasteuze vruchten van de volgende dag

Voor iedereen in die met kolen gehavende stad

Waar kinderen spelen zonder wanhoop

In slakkenbergen in de achtertuin en mensen slagen erin om elke dag te eten

Ongeveer dertigduizend pond bananen.

Ja, ongeveer dertigduizend pond (schreeuw het nog een keer, John).

Hij passeerde een bord dat hij had moeten zien,

Zeggen "schakel naar een lage versnelling, een boete van vijftig dollar, mijn vriend."

Hij dacht misschien aan de warmademende vrouw

Die aan het einde van de reis wachtte.

Hij begon aan de afdaling van twee mijl,

De bochtige weg die vanaf de top van de heuvel slingerde.

Hij duwde door de kortere kilometers die naar het depot liepen.

Nog een paar kilometer te gaan,

Dan zou hij naar huis gaan en haar zijn lange, verkrampte dag laten verlichten.

En de geur van dertigduizend pond bananen.

Ja, de geur van dertigduizend pond bananen.

Hij maakte snelheid terwijl de stad zijn twinkelende lichtjes onder hem uitspreidde.

Maar hij schonk er geen aandacht aan als de bevende gedachten van de nachten

Verrukkingen gingen door hem heen.

Zijn voet duwde tegen de remmen om hem af te remmen.

Maar het pedaal ging gemakkelijk zonder geluid.

Hij zei «Christus!»

Het was grappig hoe hij de enige man had genoemd die hem nu kon redden.

Hij zat vast in een doodlopende hel,

Rijdend op zijn door angst gebogen rug

Was al die geelgroene?

Ik zeg je dertigduizend pond bananen.

Ja, er waren dertigduizend pond bananen.

Hij maakte amper de scherpe bocht die naar de steilste helling leidde.

En hij miste de dankbare passerende bus met negentig mijl per uur.

En hij zei: "God, maak er een droom van!"

Terwijl hij zijn laatste rit naar beneden reed.

En hij zei: "God, maak er een droom van!"

Terwijl hij zijn laatste rit naar beneden reed.

En hij veegde negentien keurig geparkeerde auto's opzij,

Dertien telefoonpalen afgeknipt,

Twee huizen geraakt, acht bomen gekneusd,

En Blue-Crossed zeven mensen.

Het was toen dat hij zijn hoofd verloor,

Om nog maar te zwijgen van een paar armen voordat hij stopte.

En hij gleed vierhonderd meter lang

Langs de heuvel die naar Scranton, Pennsylvania leidt.

Al die dertigduizend pond bananen.

Ja, we hebben geen bananen,

We hebben vandaag geen bananen

(Gesproken: En alsof dat nog niet genoeg was)

Ja, we hebben geen bananen,

Bananen in Scranton, PA

Een vrouw loopt haar kamer binnen waar haar kind ligt te slapen,

En als ze ziet dat zijn ogen gesloten zijn,

Ze zit daar, stilletjes te huilen,

En hoewel ze in Scranton, Pennsylvania woont,

Ze eet nooit … Bananen

Niet één van dertigduizend pond … bananen

Je kent de man die me erover vertelde in de bus,

Toen het de heuvel opging vanuit Scranton, Pennsylvania,

Hij haalde zijn schouders op, schudde zijn hoofd,

En hij zei (en dit is precies wat hij zei)

'Jongen, dat moet zeker iets zijn geweest.

Stelt u zich eens dertigduizend pond bananen voor.

Ja, er waren dertigduizend pond geprakte bananen.

Van bananen.

Gewoon bananen.

Dertigduizend pond.

Van Bananen.

nu geen bestuurder.

Gewoon bananen!»