Ледокол "Вега" - ГРОТ

Наступает на горло зима и Полярная Ночь нас укутает.

Каменным льдом обнимает тела Океан Ледовитый.

Плавниками над нами бьют рыбы, Луна над поверхностью –

Это навечно наш дом, Первобытная Арктика миром забытая.

Но раз в несколько лет

Прорубает дорогу во льдах одинокой звездой ледокол -

Мы со дна ему машем руками впустую.

В лёгких песок и вода;

нас уже не найдут никогда -

Нас уже не спасут, нас уже не спасут.

И только здесь, на глубине, в этот момент -

Мы поймём, чего стоила жизнь, и исчезнем здесь.

На глубине, в этот момент -

Тебя крепко обняв, спеть последнюю песню.

Мы последние в своем роде,

Пусть ваше последнее судно без нас отходит.

Мы останемся, решено, выше отрапортуй.

Тянет ко дну не буря, но прошлое на борту.

Мы запрограммированы на "Выжить".

Выдрать у мёрзлого мира клочок на ночлег.

Оставьте нас в истории, не подходите ближе.

Зачем старые болезни на Новой Земле?

Против такого не существует инъекций,

Нас пожирает внутри животный страх.

От неизвестного знобит, и чтобы согреться

Мы ловим ведьму и собираемся у костра.

К неизведанным берегам на пути

Россыпь синих огней под водой блестит -

Эта просьба в застывших наших глазах:

Никогда не возвращайтесь назад!

Наступает на горло зима и Полярная Ночь нас укутает.

Каменным льдом обнимает тела Океан Ледовитый.

Плавниками над нами бьют рыбы, Луна над поверхностью –

Это навечно наш дом, Первобытная Арктика миром забытая.

Но раз в несколько лет

Прорубает дорогу во льдах одинокой звездой ледокол -

Мы со дна ему машем руками впустую.

В лёгких песок и вода;

нас уже не найдут никогда -

Нас уже не спасут, нас уже не спасут.

И только здесь, на глубине, в этот момент -

Мы поймём, чего стоила жизнь, и исчезнем здесь.

На глубине, в этот момент -

Тебя крепко обняв, спеть последнюю песню

De winter komt naar de keel en de poolnacht zal ons omhullen.

Steenijs omarmt de lichamen van de Noordelijke IJszee.

Vissen slaan met hun vinnen boven ons, de maan boven het oppervlak -

Dit is voor altijd ons thuis, het primitieve noordpoolgebied vergeten door de wereld.

Maar om de paar jaar

Een ijsbreker snijdt door het ijs met een eenzame ster -

Vanaf de bodem zwaaien we tevergeefs met onze handen naar hem.

In de longen zand en water;

we zullen nooit gevonden worden

Ze zullen ons niet meer redden, ze zullen ons niet meer redden.

En alleen hier, in de diepte, op dit moment -

We zullen begrijpen wat het leven waard was, en we zullen hier verdwijnen.

In de diepte, op dit moment -

Omarm je stevig, zing het laatste lied.

Wij zijn de laatste in onze soort

Laat uw laatste schip zonder ons vertrekken.

We blijven, is besloten, rapporteer hoger.

Het is niet de storm die naar de bodem trekt, maar het verleden aan boord.

We zijn geprogrammeerd om te overleven.

Scheur een stuk land uit de bevroren wereld voor de nacht.

Laat ons in de geschiedenis, kom niet dichterbij.

Waarom oude ziekten op de Nieuwe Aarde?

Hiertegen is er geen injectie,

Dierenangst verslindt ons van binnen.

Rillingen van het onbekende, en om warm te blijven

We vangen de heks en verzamelen ons rond het vuur.

Onderweg naar onbekende kusten

Een verstrooiing van blauwe lichten onder het water schittert -

Dit verzoek in onze bevroren ogen:

Ga nooit terug!

De winter komt naar de keel en de poolnacht zal ons omhullen.

Steenijs omarmt de lichamen van de Noordelijke IJszee.

Vissen slaan met hun vinnen boven ons, de maan boven het oppervlak -

Dit is voor altijd ons thuis, het primitieve noordpoolgebied vergeten door de wereld.

Maar om de paar jaar

Een ijsbreker snijdt door het ijs met een eenzame ster -

Vanaf de bodem zwaaien we tevergeefs met onze handen naar hem.

In de longen zand en water;

we zullen nooit gevonden worden

Ze zullen ons niet meer redden, ze zullen ons niet meer redden.

En alleen hier, in de diepte, op dit moment -

We zullen begrijpen wat het leven waard was, en we zullen hier verdwijnen.

In de diepte, op dit moment -

Omarm je stevig, zing het laatste lied