Утро - Дельфин

Молоко бежит из пакета полости,

Уголками губ по скулам вниз тянется,

Наполняя цифрами своей плотности,

И все больше начинает нравиться.

Когда обломки белые хватают горло.

В деснах стынут нервов черные дыры.

Я насыщаюсь, добытым сегодня горлом,

Куском, оторванным от серого тела мира.

А стол белым снегом радует.

Мгновение перламутром жемчуга виснет.

И длинными нитками бус падает,

На мелкие брызги дробясь, киснет.

Melk loopt uit het caviteitspakket,

De hoeken van de lippen strekken zich uit over de jukbeenderen,

Vullen met getallen van zijn dichtheid,

En ik begin het steeds leuker te vinden.

Als het wrak wit is, grijp je naar de keel.

Zwarte gaten in het tandvlees bevriezen de zenuwen.

Ik ben verzadigd met de keel van vandaag

Een stuk gescheurd uit het grijze lichaam van de wereld.

En de tafel met witte sneeuw bevalt.

Even hangt parelmoer.

En lange kralensnoeren vallen,

Verpletterend in kleine spatten, zuur.