Обман - Дельфин

Перебирая пальцами золотыми, тонкими,

В комнате призванной, сохранить, тишину в темноте.

Солнце сквозь щель, занавешенных окон пинцета, иголками,

Отбирает пылинки для савана те.

Что улягутся душным, пушистым узором тайны,

На нефритовой маске бывшего, чьим-то лица.

И каждая из миллиардов окажется не случайной

В искусном рисунке, застенчивого творца.

Время в засохших соцветиях полыни прошлого,

Облетают, роняя мгновений несвязных пыль.

Танцуя над пошлостью труп, торжественно и осторожно.

Танец бессмертия — космическую кадриль.

Утопленник в глубине темноты заклинаний,

Висящий на тонкой, натянутой нити луча.

Безжалостность чьих-то разрозненных воспоминаний,

Молчаньем своим пробуждает, сквозь зубы крича.

Всплеск открывшихся в сон дверей,

Жестокости ламп — электрическая беспощадность.

Мы входим с единственным экспонатом в музей,

Мы чувствует жизни жадность.

За смазанной акварелью лиц — улыбки прячем,

Падаем ниц к ногам дохлой клячи.

Завтрашнего дня искры шипят в уголках глаз,

Кажется воздух вдыхаем чистый — пыль оседает в нас.

Сумерки смотрят в долгое снежное поле,

Сквозь грохот снежинок, слышу о помощи крик.

И будто откуда-то сверху, что-то странно живое,

Смотрит мне в душу в этот пронзительный миг.

Всё очевидно бессмысленно и всё, что было,

И всё что будет не важно, и не имеет цены.

Но почему-то так искренне, сердце моё грустило,

Под черной рубашкой, слева от центра груди.

Vingeren met gouden, dunne vingers,

In een kamer die is ontworpen om stilte te bewaren in het donker.

Zon door de spleet, gordijnen met een pincet, naalden,

Selecteert stofdeeltjes voor de lijkwade.

Wat zal bezinken met een benauwd, pluizig patroon van geheimen,

Op het jade masker van de eerste, iemands gezicht.

En elk van de miljarden zal niet toevallig zijn

In een bekwame tekening, een verlegen schepper.

Tijd in gedroogde alsem bloeiwijzen uit het verleden,

Ze vliegen rond en laten momenten van onsamenhangend stof vallen.

Dansen over de vulgariteit van een lijk, plechtig en voorzichtig.

De dans van onsterfelijkheid is een kosmische quadrille.

Verdronken in de diepten van de duisternis van spreuken,

Hangend aan een dunne, uitgerekte balkdraad.

De meedogenloosheid van iemands verspreide herinneringen

Met zijn stilte ontwaakt hij, schreeuwend door zijn tanden.

Een plons van deuren die opengingen in een droom,

De wreedheid van lampen is elektrische meedogenloosheid.

We gaan het museum binnen met de enige tentoonstelling,

We voelen hebzucht voor het leven.

Achter besmeurde aquarelgezichten - we verbergen glimlachen,

We vallen op de grond aan de voeten van een dode zeur.

Morgen sissen vonken in de ooghoeken,

Het lijkt alsof we schone lucht inademen - stof nestelt zich in ons.

Twilight kijkt in het lange besneeuwde veld,

Door het gebrul van sneeuwvlokken hoor ik een kreet om hulp.

En alsof van ergens boven, iets vreemds levends,

Kijkt in mijn ziel op dit doordringende moment.

Alles is duidelijk zinloos en alles wat was,

En alles wat niet belangrijk zal zijn, en geen prijs heeft.

Maar om de een of andere reden, zo oprecht, was mijn hart verdrietig,

Onder een zwart shirt, links van het midden van de borst.