Конец русской былины - Жанна Бичевская

То не ветер в поле стонет,

То не вьюга горько плачет:

То народ себя хоронит.

Горе пляшет, горе скачет.

В грустном гуле перезвонов

Вдаль несутся панихиды

Бесконечных русских стонов,

Полных скорби и обиды.

Наша старшая Держава!

Пал Орел мечты славянской!

Пали наша честь и слава,

Вера Церкви Христианской.

Плещут стаи волн Босфора;

Блещет месяц на Софии;

Но в Стамбуле дверь собора

Вновь открыта для России.

В грязь затоптан бархат стягов;

В поле сечи — смолкли тризны;

И… опять мы ждем варягов

Для измученной отчизны.

Het is niet de wind in het veld die kreunt,

Dat is geen sneeuwstorm die bitter huilt:

De mensen zijn zichzelf aan het begraven.

Verdriet danst, verdriet springt.

In het droevige gerommel van klokkenspel

Dirge rent de verte in

Eindeloos Russisch gekreun

Vol verdriet en wrok.

Onze Oudere Staat!

Viel de adelaar van de Slavische droom!

Onze eer en glorie zijn gevallen,

Geloof van de christelijke kerk.

Zwermen golven van de Bosporus spatten;

De maan schijnt op Sophia;

Maar in Istanbul de deur van de kathedraal

Opnieuw geopend voor Rusland.

Het fluweel van banieren wordt in de modder vertrapt;

Op het slachtveld vielen de begrafenisfeesten stil;

En ... weer wachten we op de Varangians

Voor een vermoeid vaderland.