Заночую в стогу - Жанна Бичевская

Заночую в стогу…

Заночую в стогу, по-звериному вырою нору,

От больших городов отбежав далеко-далеко.

Полночь Млечным Путем опояшется, как омофором.

И луной покадив, наклубит паруса облаков.

Отовсюду плывет тонкий запах сиреневой пены

Благодать, благодать, наполняется грудь чистотой.

В изголовье взобью прошлогоднее слегшее сено.

Отыщу на прощанье созвездье с Полярной звздой.

О святые часы!

Лобызаю отверстую вечность,

Протираю глаза, поразмазав, как в детстве, звезду.

Нет, не хлебом единым живится душа человеча,

Все Тобою живет, Сотворивый сию красоту.

И забуду тогда, и никто, пожалев, не напомнит

О погоне в ночи, что идет за моею пятой.

Опрокинутый ковш где-то землю дождями напоит,

Чтобы утром припасть к океану за свежей водой.

И внимает Творцу мир земной с необьятным Небесным,

Ни друзей не видать, ни идущих по следу врагов.

И туман, мой туман, дымовой невесомой завесой

Оградит беглеца от взыскующих душу его.

Дышит вольная ночь.

Завтра будет гораздо все проще.

Разойдется туман, до росинки свое отслужив.

Соловьями поет, славя Бога, забытая роща.

И кругом никого, не считая пропащей души.

Ik zal de nacht in een hooiberg doorbrengen...

Ik zal de nacht in een hooiberg doorbrengen, ik zal een gat graven als een dier,

Ver, ver weg rennen van grote steden.

Middernacht zal zich omgorden met de Melkweg als een omophorion.

En zwaaiend met de maan, zal hij de zeilen van de wolken oprollen.

Van overal komt een delicate geur van lila schuim

Genade, genade, de borst is gevuld met zuiverheid.

Aan het hoofdeinde van het bed zal ik het gevallen hooi van vorig jaar verslaan.

Ik zal een afscheidsconstellatie vinden met de Polar Star.

Oh heilige uren!

Ik kus de open eeuwigheid,

Ik wrijf in mijn ogen, smeer, zoals in de kindertijd, een ster.

Nee, de menselijke ziel leeft niet van brood alleen,

Alles leeft door jou, die deze schoonheid heeft gemaakt.

En dan zal ik het vergeten, en niemand, die er spijt van heeft, zal eraan herinneren

Over de achtervolging in de nacht die mijn hiel volgt.

Een omgevallen emmer ergens zal de aarde besproeien met regen,

Om 's ochtends naar de oceaan te vallen voor zoet water.

En de aardse wereld met de uitgestrekte hemelse wereld luistert naar de Schepper,

Geen vrienden te zien, geen vijanden die het spoor volgen.

En de mist, mijn mist, het gewichtloze rookgordijn

Zal de voortvluchtige beschermen tegen degenen die zijn ziel zoeken.

De vrije nacht ademt.

Morgen zal een stuk makkelijker zijn.

De mist zal zich verspreiden, nadat hij zijn dauwdruppel heeft gediend.

Het vergeten bos zingt als nachtegalen en looft God.

En niemand in de buurt, behalve de verloren ziel.