Vagabund - Zdravko Colic

Govorila si da je kraj,

al' tebi vjerovao nisam,

tek kad su usne blijede

prisle ka mome licu

u casu tom sam znao sve.

Jurim po prerijama,

skitam po planinama,

trazim te po sjajnim zvijezdama,

skrivam se po sumama,

drugujem s lutalicama.

Kad imam — placam za sve,

kad nemam — zivim ko prije.

Sta je zivot i smrt,

sta je strah?

Postojis samo ti…

Sanjam po vozovoma,

spavam sa klosarima,

placem za uspomenama.

U nekim potkrovljima,

lazno se milujem sa

umornim tudjim zenama.

Al' iznad svega si ti,

ti dajes nadu i moc

da trazim dalje i dalje

taj dom u kojem zivis ti.

Je zei dat het het einde was,

maar ik geloofde je niet,

alleen als de lippen bleek zijn

kwam naar mijn gezicht

op dat moment wist ik alles.

Ik ren over de prairies,

Ik dwaal door de bergen,

Ik zoek je in de heldere sterren,

Ik verstop me in het bos,

Ik ga om met zwervers.

Als ik - ik betaal voor alles,

als ik dat niet heb - leef ik zoals vroeger.

Wat is leven en dood,

wat is angst?

Er is alleen jij…

Ik droom van treinen,

Ik slaap met zwervers,

Ik huil om herinneringen.

Op sommige zolders

Ik lieg vals met

moe van de vrouwen van andere mensen.

Maar bovenal ben je

je geeft hoop en kracht

om steeds verder te kijken

dat huis waarin je woont.