Вот якорь поднят - Юрий Кукин

Вот якорь поднят, птиц звенящий караван

В который раз меня зовет и манит,

И ухожу я в беспредельный океан,

Растаяв тенью в утреннем тумане.

И ухожу я в беспредельный океан,

Растаяв тенью в утреннем тумане.

Здесь моя память — мой единственный матрос,

Здесь волны скроют горести земные,

И не подам я никогда сигнала «SOS»,

Координаты или позывные.

И пусть меня никто не провожал,

Но кто-то ждет, да и сейчас, быть может,

Там кто-то пальцы тонкие прижал

К вискам, чтоб боль унять и память не тревожить.

Вот якорь поднят, птиц звенящий караван

В который раз меня зовет и манит,

И ухожу я в беспредельный океан,

Растаяв тенью в утреннем тумане…

Hier wordt het anker gehesen, de karavaan van vogels rinkelt

Nogmaals roept hij me en wenkt,

En ik vertrek naar de grenzeloze oceaan,

Smeltend als een schaduw in de ochtendmist.

En ik vertrek naar de grenzeloze oceaan,

Smeltend als een schaduw in de ochtendmist.

Hier is mijn geheugen mijn enige zeeman

Hier zullen de golven het verdriet van de aarde verbergen,

En ik zal nooit een SOS-signaal geven,

Coördinaten of roepnamen.

En laat niemand me wegjagen,

Maar iemand wacht, en zelfs nu misschien

Daar drukte iemand op dunne vingers

Naar de slapen om de pijn te verlichten en de herinnering niet te verstoren.

Hier wordt het anker gehesen, de karavaan van vogels rinkelt

Nogmaals roept hij me en wenkt,

En ik vertrek naar de grenzeloze oceaan,

Smeltend als een schaduw in de ochtendmist...