Миражи - Юрий Кукин

Я заснувший пассажир, поезд — жизнь.

Выплывают миражи сна, лжи.

Человек из миража, появившийся в окне,

Бестелестностью пожал руку мне.

И сижу заворожён миражём.

Понимаю — я уже в мираже.

Как здесь тихо, как легко,

как все стало далеко.

Неужели миражи — это жизнь?

В том что ваш сосед брюзжит — миражи.

Или ножками Бриджит — миражи.

И, словами крепко сшив, надевают миражи —

Ведь нельзя же нагишом так жить.

А бывают миражи, как ножи.

Миллиард людей сожжен миражём.

И совсем не за металл — Мефистофель просто стар,

Люди гибнут за мираж — их, наш.

Миражи то миражи, но попробуй докажи!

Каждый хочет, чтоб он так был, жил.

И догадкой поражён: неужели миражём

Станет смысыл бытия и… я?!

Ik ben een slapende passagier, de trein is leven.

Mirages van slaap en leugens komen naar voren.

De man uit de luchtspiegeling die in het raam verscheen

Schud mij onwezenlijk de hand.

En ik zit betoverd door een luchtspiegeling.

Ik begrijp het - ik ben al in een luchtspiegeling.

Hoe stil is het hier, hoe gemakkelijk,

hoe ver alles is.

Zijn luchtspiegelingen echt leven?

Het feit dat je buurman moppert is een luchtspiegeling.

Of Bridget's benen - luchtspiegelingen.

En nadat ze stevig met woorden hadden genaaid, deden ze luchtspiegelingen op -

Je kunt tenslotte niet zo naakt leven.

En er zijn luchtspiegelingen, zoals messen.

Een miljard mensen verbrand door een luchtspiegeling.

En helemaal niet voor metaal - Mephistofeles is gewoon oud,

Mensen sterven voor een luchtspiegeling - van hen, van ons.

Luchtspiegelingen zijn luchtspiegelingen, maar probeer het te bewijzen!

Iedereen wil dat hij zo is, dat hij leeft.

En getroffen door een gok: is het echt een luchtspiegeling?

De zin van het leven wordt en ... ik?!