Encore une heure, encore une fois - William Sheller

J’ai rv d’un Iroquois qui dansait sans vertige sous la lune

Un pais tapis de brume s’envolait sous ses pas

Un train venant d’Ottawa s’illuminait tout en bas

Entre les dunes de l’dredon demi-plume

Qui me couvre la tte, alouette, c’est le matin dj Laisse-moi dormir du fond du cњur

Dans la longueur de ton lit de bois

Encore une heure, encore une fois

Laisse-moi partir dans la lueur

Du jour meilleur de tes volets de bois

Encore un heure, encore une fois

Une femme en fourreau de soie

Cherchait son anonymat dans Chinatown

Elle marchait comme une espionne en suivant les camras

Un tramway passait par l roulant sur le pav plat

D’une rue pitonne, le contrleur en personne

Agitait une cloche qui sonne, il est midi dj Laisse-moi dormir du fond du cњur

Dans la longueur de ton lit de bois

Encore une heure, encore une fois

Laisse-moi partir dans la lueur

Du jour meilleur de tes volets de bois

Encore un heure, encore une fois

Enfin j’ai rv de toi donnant une photo de moi

Un peu ancienne une cartomancienne

Qui te parlait tout bas, je me suis rveill l Avec le son de ta voix un peu lointaine

Tu as ouvert les persiennes sur le jardin bohme

Que j’aime quand le soleil est l Laisse-moi dormir du fond du cњur

Dans la longueur de ton lit de bois

Encore une heure, encore une fois

Laisse-moi partir dans la lueur

Du jour meilleur de tes volets de bois

Encore un heure, encore une fois.

Ik droomde van een Irokezen die danste zonder duizeligheid onder de maan

Een dik misttapijt vloog onder zijn voeten

Beneden lichtte een trein uit Ottawa op

Tussen de duinen van de halfveren quilt

Wie bedekt mijn hoofd, leeuwerik, het is al ochtend Laat me slapen uit de grond van mijn hart

Langs de lengte van je houten bed

Nog een uur, nog een keer

Laat me gaan in de gloed

Vanaf de mooiste dag van uw houten luiken

Nog een uur, nog een keer

Een vrouw in een zijden schede

Op zoek naar haar anonimiteit in Chinatown

Ze liep als een spion achter de camera's

Een tram kwam voorbij rollend op het vlakke trottoir

Vanuit een voetgangersstraat, de controller zelf

Er ging een bel rinkelen, het is al twaalf uur Laat me uit de grond van mijn hart slapen

Langs de lengte van je houten bed

Nog een uur, nog een keer

Laat me gaan in de gloed

Vanaf de mooiste dag van uw houten luiken

Nog een uur, nog een keer

Eindelijk droomde ik dat je een foto van mij gaf

Een beetje oud een waarzegger

Die tegen je fluisterde, ik werd daar wakker Met het geluid van je stem een ​​beetje ver weg

Je opende de luiken van de Boheemse tuin

Waar ik van hou als de zon schijnt. Laat me slapen uit de grond van mijn hart

Langs de lengte van je houten bed

Nog een uur, nog een keer

Laat me gaan in de gloed

Vanaf de mooiste dag van uw houten luiken

Nog een uur, weer.