Лунатик - Verba & Оля Пулатова

Стало меньше одной знакомой

И её не просто нет дома

И дело не в том, что не мог

Никто услышать звонок

Я отсутствую в этом пространстве,

Не ищи, не зови напрасно

Растворилась в вечерних огнях,

Бродит в городе призрак меня.

Потрачены все волшебные силы

Сонное тело бредёт уныло

Ненадолго всё умолкло

Без разума и души

Пустота ждёт когда

В неё снова вернётся жизнь

Провожает невидимой тенью поезда на вокзале

И встречает рассветы манекен в одеяле

Я отсутствие,

Тающий след на снегу,

Я никто и нигде,

Ничего не могу.

Ты себе место найдёшь,

Успокоишься и уснёшь

Я совсем не то, что ты ждёшь

Оболочка, пустая кожа

Мыслей нет у меня и желаний,

Мертвецы не дают обещаний

И не знает сосуд пустой

Когда станет прежней собой

А в это самое время

Кричат за стеной соседи

Ты можешь исчезнуть совсем и Пропажи никто не заметит

Играет музыка сонно

На кухне из крана капает

Старушка зовёт с балкона

Чёрного с белой лапой

Мальчик строит дом из песка

Девочка пишет стихи

На улице у ларька

Громко галдят синяки

Ничего не изменится в мире

Дерутся коты на крыше,

Ремонт в соседней квартире

Тишины никто не услышит

Мошки на свет летят,

Прогноз обещают дожди,

Из окон общаги кричат

Студенты «шара приди!»

Корабли ложатся на курс

Ветер гудит в поводах

Может быть, я завтра вернусь,

Может уже никогда.

Er is minder dan één vriend

En ze is niet alleen niet thuis

En het is niet dat ik het niet kon

Niemand hoort de oproep

Ik ben afwezig in deze ruimte

Zoek niet, roep niet tevergeefs

Opgelost in het avondlicht

De geest van mij dwaalt door de stad.

Alle magische krachten gebruikt

Slaperig lichaam dwaalt droevig af

Even viel alles stil

Zonder geest en ziel

De leegte wacht

Het leven zal weer naar haar terugkeren

Ziet de onzichtbare schaduw van de trein op het station

En ontmoet de dageraad-etalagepop in een deken

ik ben de afwezigheid

Smeltende voetafdruk in de sneeuw

Ik ben niemand en nergens

Ik kan niets doen.

Je vindt een plekje voor jezelf

Rustig aan en in slaap vallen

Ik ben helemaal niet wat je verwacht

Schede, lege huid

Ik heb geen gedachten en verlangens,

Dode mensen beloven niets

En kent het lege vat niet

Wanneer hij zijn vroegere zelf wordt

En op dit moment

Buren schreeuwen achter de muur

Je kunt volledig verdwijnen en niemand zal het verlies merken

Er speelt slaperige muziek

Druipend uit de kraan in de keuken

De oude vrouw roept vanaf het balkon

Zwart met witte poot

Jongen bouwt een huis uit zand

Meisje schrijft poëzie

Op straat bij de kraam

kneuzingen luid

Er zal niets veranderen in de wereld

Katten vechten op het dak

Reparatie in een naburig appartement

Stilte die niemand zal horen

Midges vliegen naar het licht,

De weersvoorspelling belooft regen

Vanuit de ramen van de slaapzaal schreeuwen ze

Studenten "shara kom!"

De schepen zijn op koers

De wind zoemt af en toe

Misschien ben ik morgen terug

Misschien nooit.