Когда-нибудь - Вася Обломов

Подруга дурнее лицом, поселись в деревне.

Зеркальце там не слыхало ни о какой царевне.

Речка тоже шумит и земля в морщинах

И думать, поди, забыла о своих мужчинах.

Там одни пацаны, от кого рожают,

Знают лишь те, которые их сажают.

Либо никто, либо в углу иконы

И весною пахать выходят одни законы.

Езжай в деревню, подруга, в поле, тем паче, в рощу,

Землю смотреть и одеваться проще,

Там у тебя одной на сто вёрст помада,

Но вынимать её всё равно не надо.

Знаешь, лучше стареть там, где верста маячит,

Где красота ничего не значит.

Или значит не молодость, титьку, семя,

Потому что природа вообще всё время.

Это, как знать даст, побороть унылость,

И леса там тоже шумят, что уже случилось всё.

И при том не раз, и сумма случившегося есть источник шума.

Лучше стареть в деревне, даже живя отдельной жизнью.

Там различишь нательный крестик,

В драной березке, в стебле, пастушьей сумке.

В том, что порхает всего лишь сутки

И я приеду к тебе, и в этом, и я приеду.

Усмотри не свою, но этих вещей, победу,

Ибо земле, как той простыне, понятен язык не столько любви,

Сколько выбоин, впадин и вмятин.

И пусть не приеду, любая из этих рытвин,

Либо воды в колодези привкус бритвен.

Прутья, обочины, хаос кочек,

Всё-таки я то, чего не хочешь.

Езжая в деревню, подруга, знаешь, дурнее лица,

Лишь подтверждают, что можно слиться.

Разными способами, их — бездны,

И нам, дорогая, не все известны.

Знаешь пейзаж, то, чего не знаешь,

Когда-нибудь, в серую краску уставясь взглядом,

Ты узнаешь себя и серую краску рядом.

Vriendin met een slecht gezicht, vestig je in het dorp.

De spiegel daar hoorde van geen enkele prinses.

De rivier is ook lawaaierig en de aarde is gerimpeld

En dan te bedenken, denk ik, ik vergat mijn mannen.

Er zijn alleen jongens van wie ze bevallen,

Alleen degenen die hen opsluiten weten het.

Ofwel niemand, of in de hoek van het pictogram

En in de lente komen er alleen wetten om te ploegen.

Ga naar het dorp, vriendin, naar het veld, meer nog, naar het bos,

De aarde is gemakkelijker om naar te kijken en te kleden,

Daar heb je honderd mijl lippenstift,

Maar je hoeft het er nog steeds niet uit te halen.

Weet je, het is beter om oud te worden waar de vert opdoemt,

Waar schoonheid niets betekent.

Of het betekent niet jeugd, mees, zaad,

Omdat de natuur altijd is.

Dit zal u, zoals u weet, moedeloosheid overwinnen,

En de bossen daar zijn ook rumoerig, dat alles al is gebeurd.

En meer dan eens, en de som van wat er is gebeurd, is een bron van lawaai.

Het is beter om oud te worden in het dorp, zelfs een apart leven te leiden.

Daar zul je een borstkruis onderscheiden,

In een gehavende berk, in een stengel, een herderstas.

Daarin fladdert maar een dag

En ik zal naar je toe komen, en hierin, en ik zal komen.

Zie niet de uwe, maar deze dingen, overwinning,

Want de aarde verstaat, net als dat blad, de taal niet zozeer van liefde,

Hoeveel kuilen, depressies en deuken.

En zelfs als ik niet kom, een van deze kuilen,

Of het water in de put smaakt naar scheermessen.

Bars, bermen, chaos van hobbels,

Toch ben ik wat je niet wilt.

Als je naar het dorp gaat, een vriend, weet je, is lelijker dan haar gezicht,

Ze bevestigen alleen dat het mogelijk is om te fuseren.

In veel opzichten zijn hun afgronden,

En wij, lieverd, weten niet alles.

Je kent het landschap, wat je niet weet

Op een dag, starend in de grijze verf,

Je herkent jezelf en de grijze verf in de buurt.