Одноклассники - Вася Обломов

Кто-то остался заложником собственных заблуждений, кто-то никак не может избавиться от своих сомнений:

Делать или не делать, пойти или не пойти, так и остается во всем где-то на полпути.

Кто-то уже успел выйти замуж и уже развестись, кого-то обратили в секту под предлогом "чтобы спастись".

Кто-то верит в магию и предсказания, а кто-то в тюрьме отбывает свое четвертое наказание.

Кто-то не переносит на дух Чехова и Толстого, слушает шансон и не понимает, что в этом такого.

Кто-то начал тонуть, и его не успели спасти, кто-то обиделся на меня и никак не может простить.

Его родители хотели, чтобы он стал врачом, он выучился для них, а в итоге стал продавцом.

Кто-то на полном серьезе сочиняет детские сказки, а кто-то умер, не дожив до двадцати, и я не сгущаю краски.

Кого-то и не вспомнить уже, как зовут, а кто-то в интернете пишет "тут как тут".

Кто-то работает в милиции и нюхает кокаин, а у кого-то умерли родители и он остался один.

Кто-то остался в Испании как нелегальный эмигрант, кто-то работает в М-Видео – продавец консультант.

Кого-то жизнь в провинции вполне устраивает, кому-то нужен мегаполис, и он в итоге сваливает.

Кто-то фото жены на рабочем столе ставит в рамку, а кто-то хочет развода и не может тянуть эту лямку.

Та, что была красавица, превратилась в толстую тетку - раз в неделю сама покупает для мужа водку.

Она сидит в социальных сетях и вспоминает, что было тогда: деревья были большими да одиннадцатая весна.

Он подобрал ей песню и под гитару спел, а сейчас он служит в ВДВ и совсем отупел.

Тогда казалось, что так или иначе все будет в порядке, казалось, что нет ничего важнее той детской площадки,

Казалось, что все потом сложится и все получится, на чужих ошибках мы не учились, а на своих не учимся.

Походы по местам детства стали как походы в музей, у меня стало больше знакомых, у меня осталось мало друзей.

И, несмотря на ностальгические формы радости, жить прошлым - это первый признак старости...

Iemand bleef een gijzelaar van zijn eigen waanideeën, iemand kan zijn twijfels niet wegnemen:

Doen of niet doen, gaan of niet gaan, het blijft dus in alles ergens halverwege.

Iemand is er al in geslaagd om te trouwen en is al gescheiden, iemand werd in een sekte veranderd onder het voorwendsel 'om gered te worden'.

Iemand gelooft in magie en voorspellingen, en iemand in de gevangenis zit zijn vierde straf uit.

Iemand tolereert de geest van Tsjechov en Tolstoj niet, luistert naar chanson en begrijpt niet wat er zo speciaal aan is.

Iemand begon te zinken en ze hadden geen tijd om hem te redden, iemand was beledigd door mij en kan me op geen enkele manier vergeven.

Zijn ouders wilden dat hij dokter zou worden, hij volgde een opleiding voor hen en werd uiteindelijk verkoper.

Iemand in alle ernst componeert kindersprookjes, en iemand stierf voordat hij twintig werd, en ik overdrijf niet.

Ik herinner me niet eens iemands naam, maar iemand op internet schrijft "daar".

Iemand werkt bij de politie en snuffelt cocaïne, terwijl iemands ouders stierven en hij alleen werd gelaten.

Iemand verbleef in Spanje als illegale immigrant, iemand werkt bij M-Video - een verkoopadviseur.

Iemand is best tevreden met het leven in de provincies, iemand heeft een metropool nodig, en uiteindelijk dumpt hij.

Iemand zet een foto van zijn vrouw op het bureaublad in een lijst, en iemand wil scheiden en kan niet aan deze riem trekken.

De mooie is veranderd in een dikke tante - een keer per week koopt ze wodka voor haar man.

Ze zit op sociale netwerken en herinnert zich wat er toen gebeurde: de bomen waren groot en de elfde lente.

Hij pakte een lied voor haar op en zong het op de gitaar, en nu dient hij in de Airborne Forces en is helemaal met stomheid geslagen.

Toen leek het of op de een of andere manier alles goed zou komen, het leek alsof er niets belangrijker was dan die speeltuin,

Het leek erop dat later alles goed zou komen en alles goed zou komen, we leerden niet van de fouten van anderen, maar we leren niet van onze eigen fouten.

Wandelen rond de plaatsen van mijn jeugd werd als naar een museum gaan, ik had meer kennissen, ik had weinig vrienden meer.

En, ondanks de nostalgische vormen van vreugde, is leven in het verleden het eerste teken van ouderdom...