Трагедия - Вася Обломов

Мы смотрим фильмы с одними и теми же лицами,

Игры с угадыванием, различными блицами.

Похожие друг на друга одинаковые дома,

Серые, чёрные, унылые города.

На телеэкране сменяют друг друга,

Герои развлекательного досуга.

Как-будто певицы, как-будто на сцене

Искусственные аплодисменты.

И опять на арене чьи-то жёны, дети и их подруги,

И где-то в пригороде Калуги.

За сценой местного дома культуры,

Печальный промоутер считает купюры.

На приезжий спектакль не идёт народ,

От пропавшей еды разболелся живот.

Кругом плохие гостиницы и холод собачий,

Ему таксист опять не находит сдачи.

Повторяются темы для обсуждения,

Снова власть, народ, общественное мнение.

Развитие демократии, падение культуры,

Ремонт в квартире, горящие туры.

Герои глянца и простой народ,

Где встретил, с кем провёл Новый Год.

Выложить фотографию, написать коммент,

Лайкнуть видео, поймать нужный момент.

И каждый день повторение предыдущего,

Оправдание своего хлеба насущного.

Словно белка в колесе, движется по наклонной,

Серый пейзаж, заключённый в раме оконной.

В поисках смысла и каких-нибудь идеалов,

Следим за вымышленными героями сериалов.

Они смелые, они выходят за рамки,

А мы даже дома живём, как пауки в банке.

Мы смеёмся, думая, что это комедия

Но наша жизнь по своей сути - трагедия.

Мы исчезнем, не оставив ничего после себя,

С надеждой, что про нас вспомнит семья.

Нам кажется, что вся жизнь впереди,

Даже, если мы в самом конце пути.

Мы пытаемся развлечься, чтоб не умереть от скуки

И представляем, какими будут наши внуки.

Словно мёртвые рыбы, плывём по течению,

Ни к какому не приходя заключению.

Каждому из нас не хватает терпимости,

Наша жизнь - какой-то ком несправедливости.

Теплится в темноте с мая до апреля,

И совсем нету света в конце тоннеля.

Мы можем предполагать, но мы не знаем, что важно.

Нам не ясно, как жить, и умирать страшно.

We kijken films met dezelfde gezichten

Spellen met raden, verschillende blitz-spellen.

Gelijk aan elkaar identieke huizen,

Grijze, zwarte, saaie steden.

Ze vervangen elkaar op het tv-scherm,

Helden van vermaak.

Zoals zangers, zoals op het podium

Kunstmatig applaus.

En weer in de arena, iemands vrouwen, kinderen en hun vriendinnen,

En ergens in de buitenwijken van Kaluga.

Achter de schermen van het lokale cultuurhuis,

De droevige promotor telt de bankbiljetten.

Mensen gaan niet naar de bezoekende voorstelling,

Mijn maag deed pijn van het missen van eten.

Rondom slechte hotels en hondenkou,

De taxichauffeur vindt weer geen wisselgeld voor hem.

Onderwerpen voor discussie worden herhaald

Weer macht, mensen, publieke opinie.

De ontwikkeling van de democratie, de val van de cultuur,

Reparatie in het appartement, warme rondleidingen.

Helden van glans en gewone mensen,

Waar ik ontmoette, met wie ik het nieuwe jaar doorbracht.

Plaats een foto, schrijf een reactie,

Like de video, pak het juiste moment.

En elke dag een herhaling van de vorige,

Uw dagelijks brood rechtvaardigen.

Als een eekhoorn in een wiel, bergafwaarts bewegend

Een grijs landschap omsloten door een raamkozijn.

Op zoek naar betekenis en enkele idealen

We volgen de fictieve personages van de serie.

Ze zijn dapper, ze gaan verder

En we wonen zelfs thuis, als spinnen in een pot.

We lachen omdat we denken dat het een komedie is

Maar ons leven is inherent een tragedie.

We zullen verdwijnen, en laten niets achter

Met de hoop dat de familie ons zal herinneren.

Het lijkt ons dat het hele leven voor ons ligt,

Zelfs als we helemaal aan het einde van de weg zijn.

We proberen plezier te hebben om niet dood te gaan van verveling

En stel je voor hoe onze kleinkinderen zullen zijn.

Als dode vissen gaan we mee met de stroom

Ik kwam niet tot een conclusie.

Ieder van ons mist tolerantie,

Ons leven is een brok onrecht.

Gloeit in het donker van mei tot april,

En er is geen licht aan het einde van de tunnel.

We kunnen raden, maar we weten niet wat belangrijk is.

Het is ons niet duidelijk hoe we moeten leven, en het is verschrikkelijk om te sterven.