Лунная тропа - Вадим Байков

Ночь щекой прижалась к окнам,

Но в её мечтах высоких

Вновь плывёт луна печальна и легка.

Ты тихо смотришь на огонь,

Но ты где-то далеко.

Мне не знакомы эти берега.

Лунная тропа на тёмных волнах.

Лунная тропа тебя уводит

В мир, где нет и не должно быть места для меня,

Где только лишний я.

Я коснуться губ твоих бы мог,

Но ты безумно далеко,

И одиноко мне с тобой, прости.

И мне до боли жалко,

Что мне твоих, русалка,

Снов в твоём подводном царстве не найти.

De nacht drukte zijn wang tegen de ramen,

Maar in haar hoge dromen

De maan vaart weer, verdrietig en licht.

Je kijkt rustig naar het vuur

Maar je bent ergens ver weg.

Ik ken deze kusten niet.

Maanpad op donkere golven.

Het maanpad neemt je mee

Naar een wereld waar er wel en geen plaats voor mij is,

Waar is de extra ik.

Ik zou je lippen kunnen aanraken,

Maar je bent waanzinnig ver weg

En ik ben eenzaam met jou, het spijt me.

En het spijt me zo

Wat is van jou voor mij, zeemeermin,

Dromen zijn niet te vinden in je onderwaterkoninkrijk.