Ты пахнешь болью... - ЦеРН

Ты пахнешь болью, в твоих глазах испуг раненой птицы.

И твои руки, как ветки, ты пахнешь больницей:

Салфетками, белыми халатами, какими-то лекарствами,

Препаратами, спиртом и ватой.

Там лечат от невидимой болезни,

Но ты всё также пахнешь болью

Значит лечение бесполезно,

Под лестницей согнувшись в три погибели

Многоточие стигмат на локтевом сгибе

Теперь засни, не сейчас, но уже скоро

Пусть этой ночью тебе приснятся море и горе

В дали костры, а не больничные пижамы

Запах духов медсестры Снежаны вдыхаешь жадно

Играем в одиночек, играем в близких

Судьбы выложены белыми дорогами на компакт дисках

Мы в зоне риска, в зоне дождливой погоды

Ты пахнешь болью, брат, но это запах Свободы

Твои хрупкие руки, они как ветки.

Тебе привет от пацанов и от соседки-Светки

Тебе привет от листьев за окном, они опали,

Но разве ты не видел то, как они танцевали.

Тебе привет от капель дождя и от Антоши.

Тот у кого ты покупал всё это, помнишь?

Один не в силах, я помогу тебе собрать разбросанные камни,

Цветы на столе, теперь пора мне.

Тебе нужен покой, а то прогонят.

Завтра обещали снег, ты меня не правильно понял.

Я заскочу еще на днях, может что-то нужно, друг,

Кроме той просьбы, с этим в городе туго.

Я оставлю приоткрытым окно, у тебя душно.

На счет 20-тки той не парься, я прощаю, по старой дружбе.

А клялся, то что на лечение.

Совсем заврался.

Ты пахнешь болью, друг, не прощаемся

Мы не прощаемся

В пустой палате было тихо и немного страшно.

Стены окрашены зеленым, окна нараспашку,

Занавеска сорвана наполовину, кровать заправлена.

Над раковиной маркером надпись: «Вода отравлена».

Кто-то этой ночью подумал, что умеет летать.

Вспомнил родных и близких, встал, заправил кровать.

Люди в погонах спорили о чем-то, смотрели вверх.

В палате также запах боли — снаружи смех

Je ruikt naar pijn, in je ogen de angst voor een gewonde vogel.

En je handen zijn als takken, je ruikt als een ziekenhuis:

Servetten, witte jassen, wat medicijnen,

Drugs, alcohol en watten.

Daar behandelen ze een onzichtbare ziekte,

Maar je ruikt nog steeds naar pijn

Dus behandeling is nutteloos

Onder de trap gebogen in drie doden

Ellipsis stigmata op de elleboog

Ga nu slapen, niet nu, maar snel

Moge je deze nacht dromen van de zee en verdriet

Ze gaven vreugdevuren, geen ziekenhuispyjama's

De geur van zuster Snezhana's parfum inhaleer je gretig

We spelen alleen, we spelen in familieleden

Het lot is omzoomd met witte wegen op cd's

We bevinden ons in de risicozone, in de regenachtige weerzone

Je ruikt naar pijn, broer, maar dit is de geur van Vrijheid

Je kwetsbare handen, ze zijn als takken.

Groeten van de jongens en van de buurman Svetka

Hallo van de bladeren buiten het raam, ze zijn gevallen,

Maar heb je niet gezien hoe ze dansten?

Groeten van regendruppels en van Antosha.

Degene waar je dit allemaal van hebt gekocht, weet je nog?

Dat kan niet, ik zal je helpen de verspreide stenen te verzamelen,

Bloemen op tafel, nu is het tijd voor mij.

Je hebt rust nodig, anders jagen ze je weg.

Er was morgen sneeuw beloofd, je hebt me verkeerd begrepen.

Ik kom een ​​dezer dagen langs, misschien heb je iets nodig, vriend,

Los van dat verzoek is dit krap in de stad.

Ik laat het raam op een kier staan, het is hier benauwd.

Maak je geen zorgen over die 20, ik vergeef het je, uit oude vriendschap.

En hij zwoer dat voor behandeling.

Helemaal verknald.

Je ruikt naar pijn, vriend, we zeggen geen vaarwel

We nemen geen afscheid

Het was stil en een beetje eng in de lege kamer.

De muren zijn groen geverfd, de ramen staan ​​wagenwijd open

Het gordijn is half afgescheurd, het bed is opgemaakt.

Boven de gootsteen staat met een stift het opschrift: "Water is vergiftigd."

Iemand dacht deze nacht dat hij kon vliegen.

Hij herinnerde zich familieleden en vrienden, stond op, maakte het bed op.

Mensen in uniform maakten ergens ruzie over en keken omhoog.

Er is ook een geur van pijn op de afdeling - gelach buiten