Старый аккордеон - ЦеРН

Искусственные чары по утрам рассеивались вовсе,

А я искал что-то знакомое в чужом голосе

Что-то твоё, особенное, близкое

Не находил и погибал вновь

Просил вычёркивать меня из списков,

Со временем уверился в неповторимости твоих повадок, моя Эллада

Такой запах только у твоей помады,

Громады городов и ароматов лишь один сладок

Которым пахла твоя кожа по утрам, и мне другого не надо

Не отвечал твой телефон, я себя чувствовал ненужным.

И отключая свой, часами тишину слушал.

Такими создала уж наши отношения природа

Найти и потерять мне суждено было ещё при родах.

Погода за окном меняла маски, я брал краски

Тихо снег падал, и пусть…

Кто ещё кроме меня так сможет написать глаза твои…

Слегка подёрнутые грустью, потом шёл в студию

Выплёскивал свои эмоции на музыку, разлуку

Чувствовал на слух, по звукам узнавал и всё валилось из рук.

А ноты заполняли эхом комнаты пустые монотонно,

Я полусонный вырезал со стонами твои ладони из картона.

И засыпая слышал, как гремел в замке ключ, зажигался свет в прихожей.

Минутой позже я уже вдыхал знакомый запах твоей кожи,

Это похоже на сон, а может сон этот и есть лишь моя мания

Я погружаюсь в мир грёз, убаюканный твоим дыханием…

В твоём дворе из окон льются звуки старого аккордеона,

И разбиваются о тишину бетона.

Улицы города стали пустыми,

А я встречаю корабли на пристани, где были мы с тобой.

В твоём дворе из окон льются звуки старого аккордеона,

И разбиваются о тишину бетона.

Качели собирают пыль, но я встречаю корабли на пристани,

А были ли мы с тобой?

Временами кажется, что я тебя всего лишь выдумал.

Что тебя не было на самом деле.

Ни истерик, ни любви, ни плана вместе укатить на материк.

Где под луною, рассекать водную гладь на катере.

Я помню твои грустные глаза и слёзы матери,

Когда мне по суду дали шесть лет,

И на запястьях щёлкнули браслеты, звякнули двери.

А ты не знала и не верила, что мы прощались навсегда

Тогда встречала корабли, уходят вдаль с собой печаль уносят,

А если спросит кто-нибудь, скажи что просто осень

И перестань смотреть на пристань

По ночам печали приступы кристаллизуют числа.

А моя гавань теперь место двух разбитых сердец,

Вместо колец, мой безымянный палец повязали чёрной нитью.

В ничью ты превратилась из единственной на всю жизнь

Это больше чем жизнь!

В твоём дворе из окон льются звуки старого аккордеона,

И разбиваются о тишину бетона.

Улицы города стали пустыми,

А я встречаю корабли на пристани, где были мы с тобой.

В твоём дворе из окон льются звуки старого аккордеона,

И разбиваются о тишину бетона.

Качели собирают пыль, но я встречаю корабли на пристани,

А были ли мы с тобой…

Kunstmatige charmes werden 's ochtends volledig verdreven,

En ik was op zoek naar iets bekends in de stem van iemand anders

Iets van jou, speciaal, dichtbij

Niet gevonden en opnieuw gestorven

Hij vroeg me van de lijsten te worden geschrapt,

Na verloop van tijd raakte ik overtuigd van het unieke van je gewoonten, mijn Hellas

Alleen je lippenstift heeft zo'n geur,

Massa's steden en smaken, er is er maar één zoet

Hoe je huid 's ochtends rook, en ik heb geen andere nodig

Je telefoon nam niet op, ik voelde me onnodig.

En die van hemzelf uitschakelde, luisterde ik urenlang naar stilte.

Dit is hoe de natuur onze relatie heeft gecreëerd

Ik was voorbestemd om te vinden en te verliezen, zelfs tijdens de bevalling.

Het weer buiten het raam veranderde maskers, ik nam verven

Stilletjes viel er sneeuw, en laat...

Wie anders dan ik kan je ogen zo schrijven ...

Een beetje gesluierd van verdriet, toen naar de studio gegaan

Ik spatte mijn emoties uit op muziek, scheiding

Ik voelde het op het gehoor, herkende het aan geluiden, en alles viel uit mijn handen.

En de noten vulden de lege kamers monotoon met een echo,

Half slapend knip ik met gekreun je handpalmen uit karton.

En toen ik in slaap viel, hoorde ik de sleutel in het slot rammelen, het licht in de gang ging aan.

Een minuut later snoof ik al de bekende geur van je huid op,

Het lijkt op een droom, of misschien is deze droom gewoon mijn manie

Ik duik in de wereld van dromen, gesust door je adem...

In je tuin stromen de geluiden van een oude accordeon uit de ramen,

En ze breken op de stilte van beton.

De straten van de stad zijn leeg

En ik ontmoet de schepen op de pier waar jij en ik waren.

In je tuin stromen de geluiden van een oude accordeon uit de ramen,

En ze breken op de stilte van beton.

Schommels verzamelen stof, maar ik ontmoet schepen op de pier,

En waren we bij jou?

Soms lijkt het alsof ik je net verzonnen heb.

Dat je niet echt bestond.

Geen driftbuien, geen liefde, geen plan om samen naar het vasteland te rijden.

Waar, onder de maan, door het wateroppervlak te snijden op een boot.

Ik herinner me je droevige ogen en moeders tranen,

Toen de rechtbank me zes jaar gaf,

En armbanden klikten om de polsen, deuren rammelden.

En je wist niet en geloofde niet dat we voor altijd vaarwel zouden zeggen

Toen ontmoette ik schepen, ze gaan met verdriet weg,

En als iemand het vraagt, zeg dan dat het gewoon herfst is

En stop met kijken naar de pier

'S Nachts kristalliseren droefheidsaanvallen getallen uit.

En mijn haven is nu een plaats van twee gebroken harten

In plaats van ringen was mijn ringvinger vastgebonden met zwarte draad.

Je bent een loting geworden van de enige voor het leven

Het is groter dan het leven!

In je tuin stromen de geluiden van een oude accordeon uit de ramen,

En ze breken op de stilte van beton.

De straten van de stad zijn leeg

En ik ontmoet de schepen op de pier waar jij en ik waren.

In je tuin stromen de geluiden van een oude accordeon uit de ramen,

En ze breken op de stilte van beton.

Schommels verzamelen stof, maar ik ontmoet schepen op de pier,

En waren we bij jou...