Грустный ангел - ЦеРН

Пускай реки печали несут воду в океаны грусти.

Я навсегда останусь здесь, в одном и том же русле.

Пусть эта боль не отпустит,

Былое путает сознание.

Но я останусь навсегда зачарованным твоим дыханием.

Так полыхают дни.

Он был рожден, чтоб научить тебя страдать

И сделать счастливой.

Ты не сможешь меня забыть,

Ты ненавидеть меня будешь

И сквозь слезы любить

На берегу сидел мой грустный ангел,

Уткнув лицо в колени,

Ступни в горячем песке,

Крылья в морской пене.

Закрыв глаза ладонями,

Твой тихо стонет.

Небо уже не манит,

В море заката тонет.

Пора уйти.

И сквозь шепот:

«Я не могу!»

Оставив крылья, здесь, на берегу,

И оставляет вереницу следов у кромки моря.

Любовь забрала крылья и подарила горе

Мы — очарованные странники наших фантазий.

Прошу, убей меня нежно, эвтаназия.

Волшебный мир грез нам раскрывает свои объятия.

А ты храни меня бережно,

Так же, как и я тебя!

Но эти поцелуи страстные,

Тобой обещанные.

Ведь я давно уже не помню запаха других женщин,

Чужих женщин.

Если было со мной что-то,

Это было в другой жизни…

Мы сыпим искрами,

Оберегемся брызгами,

И временами лжем,

Но так стараемся быть искренними.

Я очарован нежностью той позапрошлой весной.

Я не был на причалах с кораблями,

Но ты обещала,

Что они дождутся нас

И никуда не отчалят.

Мой грустный ангел в печали.

Пора лететь.

что ж.

Я буду ждать тебя здесь,

Когда закончится дождь

На берегу сидел мой грустный ангел,

Уткнув лицо в колени,

Ступни в горячем песке,

Крылья в морской пене.

Закрыв глаза ладонями,

Твой тихо стонет.

Ведь небо уже не манит,

В море заката тонет.

Пора уйти.

И сквозь шепот:

«Я не могу!»

Оставив крылья, здесь, на берегу,

И оставляя вереницу следов у кромки моря,

Любовь забрала крылья и подарила горе

Я очарован утром ранним,

Твоим запахом сладким.

И я готов тебе дарить себя всего

из сожаления и остатка.

Ты очарован моим заботливым взглядом.

Мой грустный ангел, прости,

Нам не остаться рядом.

Во мне остался твой свет,

И я его не растрачу.

Я умираю, но

не жалею, не зову, не плачу.

Печальный голос,

Глаза блестели от слез,

Laat de rivieren van verdriet water naar de oceanen van verdriet voeren.

Ik zal hier voor altijd blijven, in dezelfde richting.

Laat deze pijn niet los

Het verleden verwart het bewustzijn.

Maar ik zal voor altijd betoverd blijven door je adem.

Zo gaan de dagen voorbij.

Hij is geboren om je te leren lijden

En blij maken.

Je kunt me niet vergeten

Je zult me ​​haten

En liefde door tranen

Mijn droevige engel zat op de oever,

Je gezicht in je knieën begraven,

Voeten in heet zand

Vleugels in zeeschuim.

Sluit je ogen met je handpalmen,

Die van jou is stil.

De lucht lonkt niet meer

Zinkend in de zonsondergangzee.

Het is tijd om te gaan.

En door een fluistering:

"Ik kan niet!"

Vleugels hier op de kust achterlaten

En laat een reeks voetafdrukken achter aan de rand van de zee.

Liefde nam vleugels en gaf verdriet

We zijn betoverde zwervers van onze fantasieën.

Dood me alsjeblieft voorzichtig, euthanasie.

De magische wereld van dromen opent zijn armen voor ons.

En je houdt me zorgvuldig,

Net zoals ik jou!

Maar deze kussen zijn hartstochtelijk

door jou beloofd.

Ik herinner me de geur van andere vrouwen immers al lang niet meer,

Buitenaardse vrouwen.

Als er iets met mij was

Het was in een ander leven...

We gieten vonken

Pas op voor spatten

En soms liegen we

Maar we doen zo ons best om oprecht te zijn.

Ik ben gefascineerd door de tederheid van die voorlaatste lente.

Ik ben niet met schepen op de pieren geweest,

Maar je beloofde

dat ze op ons wachten

En ze zullen nergens heen varen.

Mijn droevige engel is in verdriet.

Het is tijd om te vliegen.

goed.

Ik zal hier op je wachten

Wanneer stopt de regen

Mijn droevige engel zat op de oever,

Je gezicht in je knieën begraven,

Voeten in heet zand

Vleugels in zeeschuim.

Sluit je ogen met je handpalmen,

Die van jou is stil.

De lucht lonkt tenslotte niet meer,

Zinkend in de zonsondergangzee.

Het is tijd om te gaan.

En door een fluistering:

"Ik kan niet!"

Vleugels hier op de kust achterlaten

En een reeks voetafdrukken achterlatend aan de rand van de zee,

Liefde nam vleugels en gaf verdriet

Ik ben gefascineerd door de vroege ochtend

Je geur is zoet.

En ik ben klaar om je alles te geven

uit spijt en overblijfsel.

Je bent gefascineerd door mijn zorgzame blik.

Mijn droevige engel, het spijt me

We kunnen niet in de buurt blijven.

Jouw licht blijft in mij

En ik zal het niet verspillen.

ik ga dood maar

Ik heb geen spijt, bel niet, huil niet.

droevige stem,

Ogen straalden van tranen,