Это был сон - ЦеРН

Это был сон, мне было нечего сказать,

Бросало в жар под тихий джаз,

Но холод обжигал, не было нас, не в этом мире не в природе,

Иногда я удивляюсь, как все это происходит,

Если я сплю и не чувствую той боли,

Наши роли были сыгранны, мы этого не знали,

Сквозь меня проходит миллион доз,

Но я слышу только свой голос, в трубке только свой голос…

Зачем мне облака рисуют образ твой, туманами?

Компас мой, дорогами странными, старыми рваными ранами

Приводит снова к твоему порогу,

Я здесь, открой и не суди строго.

Опять в моих руках заплачет старая гитара,

Наполнив душу огнем, а тело жаром.

И даром мне не надо всех сокровищ мира

Пока со мною рядом засыпает моя лира, с глазами ярче рубина.

Ведь, это ты колола в мою память морфий, признайся!

Чтобы усилить боль, потом отпаивала кофе,

И в ненастье, а я вплетал бы бесконечность в твои локоны,

Меня дурманит аромат любви, немедленно откройте окна!

Но я не знаю, куда волну унесут едва заметный бриз.

Я та слеза, что по щекам твоим сползает каплей вниз,

Рисую пальцем по стеклу, жгу спички,

Забыть и бросить тебя сложно, ты моя вредная привычка.

И я не знаю, как заставить сердца наши биться снова в унисон,

Меня и тебя не было, это был сон.

это был сон…

Любовь слепа, а жалость, это сладкая истома,

Это был сон с лучами первыми, его уносит прочь из дома,

Я не пойму, как временами за спиною вырастают крылья,

Там где-то был я, пытаясь, эти грезы сделать былью,

Но лепестки в моих ладонях становились только пылью,

Не говори об этом вслух, я этого не скрою,

Моя печаль горела синим пламенем, а сердце обливалось кровью.

И вот я снова в этом лифте, про себя считаю этажи,

Вот он шестой, мой, отвари и, что ни будь, скажи,

Отсчет пошел, осталось 240 часов, эти моменты,

Выключи свет и завяжи глаза мне белой лентой,

А в нашей комнате все так же пахнет нежными духами,

Нашим дыханьем и стихами.

Все то же фото на стене, я будто в прошлом,

И мы совсем не изменились, но все прошло.

Неужели мы с тобой были такими?

Это был сон, а на яву осталось только твое имя,

Это был сон, а на яву осталось только твое имя…

Это был сон, мне было нечего сказать

Бросало в жар под тихий джаз,

Но холод обжигал, не было нас, не в этом мире не в природе

Иногда я удивляюсь, как все это происходит

Если я сплю и не чувствую той боли

Наши роли были сыгранны, мы этого не знали

Сквозь меня проходят миллионы доз,

Но я слышу только свой голос, в трубке только свой голос…

Het was een droom, ik had niets te zeggen

Gegooid in de hitte onder rustige jazz,

Maar de kou brandde, er waren geen wij, niet in deze wereld, niet in de natuur,

Soms vraag ik me af hoe het allemaal gebeurt

Als ik slaap en die pijn niet voel,

Onze rollen werden gespeeld, we wisten het niet

Een miljoen doses gaan door mij heen

Maar ik hoor alleen mijn eigen stem, alleen mijn eigen stem in de hoorn...

Waarom trekken wolken jouw beeld naar me toe, met mist?

Mijn kompas, vreemde wegen, oude snijwonden

Brengt je terug naar je deur

Ik ben hier, stel je open en oordeel niet streng.

Weer in mijn handen zal de oude gitaar huilen,

De ziel vullen met vuur en het lichaam met warmte.

En voor niets heb ik niet alle schatten van de wereld nodig

Terwijl mijn lier naast me in slaap valt, met ogen helderder dan een robijn.

Per slot van rekening was jij het die morfine in mijn geheugen injecteerde, geef het toe!

Om de pijn te intensiveren, soldeer dan koffie,

En bij slecht weer, en ik zou oneindigheid in je krullen weven,

De geur van liefde bedwelmt me, doe onmiddellijk de ramen open!

Maar ik weet niet waar de nauwelijks merkbare bries de golf zal brengen.

Ik ben die traan die als een druppel over je wangen glijdt,

Ik teken met mijn vinger op het glas, ik brand lucifers,

Het is moeilijk om je te vergeten en te verlaten, je bent mijn slechte gewoonte.

En ik weet niet hoe ik onze harten weer eenstemmig kan laten kloppen,

Er was geen ik en jij, het was een droom.

het was een droom…

Liefde is blind, en medelijden is zoete loomheid,

Het was een droom met de eerste stralen, het wordt van huis weggedragen,

Ik begrijp niet hoe soms vleugels achter mijn rug groeien,

Daar was ik ergens, proberend om deze dromen waar te maken,

Maar de bloembladen in mijn handpalmen werden slechts stof,

Praat er niet hardop over, ik zal het niet verbergen,

Mijn verdriet brandde met een blauwe vlam en mijn hart bloedde.

En hier ben ik weer in deze lift, ik tel de verdiepingen voor mezelf,

Hier is het de zesde, de mijne, kook het en, wat dan ook, zeg,

Het aftellen is begonnen, nog 240 uur, deze momenten,

Doe de lichten uit en blinddoek me met witte tape

En in onze kamer ruikt alles nog naar zachte parfum,

Onze adem en verzen.

Allemaal dezelfde foto aan de muur, het is alsof ik in het verleden ben,

En we zijn helemaal niet veranderd, maar alles is voorbij.

Waren jij en ik zo?

Het was een droom, en alleen jouw naam bleef in werkelijkheid,

Het was een droom, en alleen jouw naam bleef in werkelijkheid...

Het was een droom, ik had niets te zeggen

Gegooid in de hitte onder rustige jazz,

Maar de kou brandde, er waren geen wij, niet in deze wereld, niet in de natuur

Soms vraag ik me af hoe het allemaal gebeurt

Als ik slaap en die pijn niet voel

Onze rollen werden gespeeld, we wisten het niet

Miljoenen doses gaan door mij heen

Maar ik hoor alleen mijn eigen stem, alleen mijn eigen stem in de hoorn...