Избитая тема - ЦеРН

Были сады здесь когда-то…

Теперь стальные ворота,

От прекрасных озер

Остались грязные болота.

Не слышу пение птиц

Вижу черное небо,

На обрывках страниц

Давно забытая тема.

Что похуже мы оставим на потом

Лучшие уходят первыми,

Так заведено испокон веков, с первых дней земли

Лучшие уходят первыми и х… и, остаемся только мы…

Скверные, не верные, души проданные,

Хотим урвать кусок побольше,

Вены исколоты черными, белыми, круглыми, грязными, чистыми,

медленными, быстрыми, на приходе искрами.

Говорим не искренно, что-то скрываем,

Себя не любим, других не уважаем.

(???) сжимаем, тех кто ближе кидаем,

Не понимаем ни хуя и снова снова повторяем.

Лучшие уходят первыми

Мол так заведено испокон веков с первых дней земли,

А что похуже мы оставим на потом, а что потом, а… тихим шепотом…

А ведь были сады здесь когда-то

Теперь стальные ворота,

От прекрасных озер

Остались грязные болота.

Не слышу пение птиц

Вижу черное небо,

На обрывках страниц

Давно забытая тема.

Я знал до гроба любовь, я знал измены,

Знал как фонтаном бьет кровь с порватой вены.

Бился о стены головой, сходил с ума от злости,

Водил предателей домой, был у врагов гостем,

В полости рта кипела злоба, все это было…

Клялся в любви до гроба, изменял нелюбимым,

Знал сотни обещаний и даже тысячи,

Одно последнее прощание, одно обычное.

Знал первородный грех, тягу к познанию,

Знаю сквозь слезы смех, помню глаза её,

Чуть не терял сознание, познав предательство,

Помню оправдание, что так сложились обстоятельства.

Помню глаза свои тогда в разбитом зеркале,

Мне исковеркали судьбу, я мерил жизнь иными мерками,

Помню краски приходов и груз отходняков,

Знаю, что на сто людей — две трети дураков.

А ведь были сады здесь когда-то

Теперь стальные ворота,

От прекрасных озер

Остались грязные болота.

Не слышу пение птиц

Вижу черное небо,

На обрывках страниц

Давно забытая тема.

Я верил в бескорыстную дружбу, терял друзей,

Понял, что враги друзей честней, хотя и злей,

Пригрел на сердце змей, но был отравленный ядом

Дарил кому-то нежность, сыпал ненависть градом.

Был и святым и гадом, я был солдатом,

Но был оставлен подыхать на поле боя под слоем зноя

Был между раем и адом, так и завис там,

Понял не прочность «любви» и пошлость слова «братан»,

Когда теряешь суть становится страшно,

Тот кто называл тебя братан, взял и сдал,

Потом в глаза смотрит не виновато

С меня хватит, я и так уже много сказал…

Все так же путаю дни, пишу Любовь с большой буквы

Знаю что создали этот порочный круг мы Ты мне, я тебе, в поисках выгоды,

Уходим не прощаясь, так и не сделав вывода…

А ведь были сады здесь когда-то

Теперь стальные ворота,

От прекрасных озер

Остались грязные болота.

Не слышу пение птиц

Вижу черное небо,

На обрывках страниц

Давно забытая тема.

А ведь были сады здесь когда-то

Теперь стальные ворота,

От прекрасных озер

Остались грязные болота.

Не слышу пение птиц

Вижу черное небо,

На обрывках страниц

Заеб… тема.

Vroeger waren hier tuinen...

Nu stalen poorten

Van prachtige meren

Er zijn nog vuile moerassen.

Ik hoor de vogels niet zingen

Ik zie zwarte luchten

Op fragmenten van pagina's

Een lang vergeten onderwerp.

Wat erger is, we vertrekken voor later

De beste gaan eerst

Zo is het sinds onheuglijke tijden, vanaf de eerste dagen van de aarde

De beste vertrekken eerst en x... en alleen wij blijven...

Smerige, ontrouwe, verkochte zielen,

We willen een groter stuk pakken

Aderen doorboord zwart, wit, rond, vies, schoon,

langzaam, snel, bij aankomst vonken.

We spreken niet oprecht, we verbergen iets,

We houden niet van onszelf, we respecteren anderen niet.

(???) we knijpen, we gooien degenen die dichterbij zijn,

We begrijpen er niets van en herhalen het nog een keer.

De beste vertrekken eerst

Ze zeggen dat het zo is geweest sinds onheuglijke tijden sinds de eerste dagen van de aarde,

En wat erger is, we vertrekken voor later, en wat later, maar ... op een zacht gefluister ...

Maar er waren hier ooit tuinen

Nu stalen poorten

Van prachtige meren

Er zijn nog vuile moerassen.

Ik hoor de vogels niet zingen

Ik zie zwarte luchten

Op fragmenten van pagina's

Een lang vergeten onderwerp.

Ik kende liefde tot het graf, ik kende verraad,

Hij wist hoe het bloed als een fontein uit een gescheurde ader gutste.

Hij sloeg met zijn hoofd tegen de muren, werd gek van woede,

Leidde verraders naar huis, was een gast van vijanden,

Woede kookte in de mond, het was allemaal ...

Hij zwoer liefde tot het graf, bedroog de onbeminden,

Wist honderden beloften en zelfs duizenden,

Een laatste vaarwel, een gewone.

Wist erfzonde, verlangen naar kennis,

Ik ken lachen door tranen, ik herinner me haar ogen,

Ik verloor bijna het bewustzijn, wetende van verraad,

Ik herinner me het excuus dat het was zoals de dingen waren.

Ik herinner me mijn ogen toen in een gebroken spiegel,

Ze verdraaiden mijn lot, ik beoordeelde het leven naar andere maatstaven,

Ik herinner me de kleuren van aankomsten en de lading van vertrek,

Ik weet dat van honderd mensen tweederde dwaas is.

Maar er waren hier ooit tuinen

Nu stalen poorten

Van prachtige meren

Er zijn nog vuile moerassen.

Ik hoor de vogels niet zingen

Ik zie zwarte luchten

Op fragmenten van pagina's

Een lang vergeten onderwerp.

Ik geloofde in onbaatzuchtige vriendschap, ik verloor vrienden,

Ik realiseerde me dat de vijanden van vrienden eerlijker zijn, hoewel bozer,

Hij verwarmde slangen in zijn hart, maar werd vergiftigd met vergif

Gaf iemand tederheid, stortte haat hagel.

Ik was zowel een heilige als een reptiel, ik was een soldaat,

Maar werd achtergelaten om te sterven op het slagveld onder een laag hitte

Was tussen hemel en hel, en hing daar,

Ik begreep niet de kracht van "liefde" en de vulgariteit van het woord "bro",

Als je de essentie verliest, wordt het eng

Degene die je bro noemde, nam en passeerde,

Dan kijkt hij onschuldig in de ogen

Ik heb er genoeg van, ik heb al veel gezegd...

Ik verwar nog dagen, ik schrijf Liefde met een hoofdletter

Ik weet dat we deze vicieuze cirkel hebben gecreëerd: jij tegen mij, ik tegen jou, op zoek naar winst,

We vertrekken zonder afscheid te nemen, zonder een conclusie te trekken...

Maar er waren hier ooit tuinen

Nu stalen poorten

Van prachtige meren

Er zijn nog vuile moerassen.

Ik hoor de vogels niet zingen

Ik zie zwarte luchten

Op fragmenten van pagina's

Een lang vergeten onderwerp.

Maar er waren hier ooit tuinen

Nu stalen poorten

Van prachtige meren

Er zijn nog vuile moerassen.

Ik hoor de vogels niet zingen

Ik zie zwarte luchten

Op fragmenten van pagina's

Zaeb ... onderwerp.