Как мотыльки - ЦеРН

Возьми мою душу, сердце тоже возьми…

Я буду ждать тебя там же после восьми…

Проси, не проси… Лучше расстаться молча,

Что лучше: радость собачья, или вой волчий?

Ты так и не ответила что же важнее,

Быть грубым ближе, или дальше — нежнее?

Картонные ладони были, но не дарили тепла,

По капле боль сочилась и куда-то текла…

Осколком битого стекла пивной бутылки,

В груди застыло сердце, бывшее когда-то пылким,

Летели мотыльки на огонь, не знали что хотели…

Мои крылья в пепел, твои лишь обгорели…

Себя сжигая изнутри кормили пламя,

Летели мотыльки на огонь, не знали что искали.

И пусть моя тоска — лишь тонкая полоска,

Я продолжаю плавится, будто я фигура из воска…

Коптило пламя и мы сжигали друг друга,

Тот Рай, который потеряли мы, стал замкнутым кругом,

Или еще не потеряли, но почти…

Ты летела на огонь, а я не смог простить…

Летели мотыльки на огонь, не знали что хотели…

Мои крылья в пепел, твои лишь обгорели…

Себя сжигая изнутри кормили пламя,

Летели мотыльки на огонь, они не знали…

Летели мотыльки на огонь, не знали что хотели…

Мои крылья в пепел, твои лишь обгорели…

Себя сжигая изнутри кормили пламя,

Летели мотыльки на огонь, не знали что искали…

Сжигай мою душу, сердце тоже сжигай!

Ведь для меня это ад, а для тебя это рай,

Прости, не прости — не вижу разницы,

Ведь рано или поздно крылья все равно багровым окрасятся.

Отвернешься, затаив обиду,

Я встану и уйду, притворившись что не видел,

И мы оставим друг друга, уйдя в коконы,

Ты вспоминая мой голос, я твои локоны…

Ты будешь слать смс, а я стирать не читая,

Алиса из страны чудес, пойми — моя мечта — немая,

Выдавая потерянное за искомое,

Ты да я — словно в мире насекомых…

В поисках другого огня, темными дворами,

Я вдоль Октябрьской, и только снег хрустел под ногами,

Недосказав что-то, не попытавшись даже,

Мы накропили друг друга на что-то самое важное…

Хотя знаешь, ведь это — уже не важно…

Глядя на мои обугленные крылья, тебе страшно…

Коптило пламя, мы сжигали друг друга,

Глядя на тебя у огня — я замирал от испуга…

Летели мотыльки на огонь, не знали что хотели…

Мои крылья в пепел, твои лишь обгорели…

Себя сжигая изнутри кормили пламя,

Летели мотыльки на огонь, они не знали…

Летели мотыльки на огонь, не знали что хотели…

Мои крылья в пепел, твои лишь обгорели…

Себя сжигая изнутри кормили пламя,

Летели мотыльки на огонь, не знали что искали…

Neem mijn ziel, neem ook mijn hart...

Ik wacht daar op je na achten...

Vraag, vraag niet... Het is beter om stil te vertrekken,

Wat is beter: de vreugde van een hond of het gehuil van een wolf?

Je hebt nooit geantwoord wat belangrijker is,

Is het dichterbij om ruw te zijn, of is het zachter verder?

Er waren kartonnen handpalmen, maar ze gaven geen warmte,

Druppel voor druppel sijpelde de pijn en stroomde ergens...

Een stuk gebroken glas uit een bierflesje,

In de borst bevroor het hart, dat ooit vurig was,

Motten vlogen naar het vuur, ze wisten niet wat ze wilden...

Mijn vleugels zijn as, de jouwe zijn alleen verbrand ...

Door zichzelf van binnenuit te branden, werd de vlam gevoed,

Motten vlogen naar het vuur, ze wisten niet wat ze zochten.

En laat mijn verlangen slechts een dunne strook zijn,

Ik blijf smelten alsof ik een wassen beeld ben...

De vlammen rookten en we verbrandden elkaar,

Het paradijs dat we verloren is een vicieuze cirkel geworden,

Of nog niet verloren, maar bijna...

Je vloog in het vuur, maar ik kon het niet vergeven...

Motten vlogen naar het vuur, ze wisten niet wat ze wilden...

Mijn vleugels zijn as, de jouwe zijn alleen verbrand ...

Door zichzelf van binnenuit te branden, werd de vlam gevoed,

Motten vlogen naar het vuur, ze wisten niet ...

Motten vlogen naar het vuur, ze wisten niet wat ze wilden...

Mijn vleugels zijn as, de jouwe zijn alleen verbrand ...

Door zichzelf van binnenuit te branden, werd de vlam gevoed,

Motten vlogen naar het vuur, wisten niet wat ze zochten...

Brand mijn ziel, brand ook mijn hart!

Want voor mij is het een hel, voor jou is het de hemel

Het spijt me, vergeef me niet - ik zie het verschil niet

Vroeg of laat worden de vleugels immers toch paars.

Draai weg, koesterend een wrok,

Ik zal opstaan ​​en weggaan, doen alsof ik het niet zie,

En we zullen elkaar verlaten, in cocons gaan,

Je herinnert je mijn stem, ik ben je krullen...

Je stuurt sms en ik zal wissen zonder te lezen,

Alice uit Wonderland, begrijp het - mijn droom is stom,

De verlorenen doorgeven als de gezochte,

Jij en ik zijn als in de wereld van insecten...

Op zoek naar een ander vuur, donkere binnenplaatsen,

Ik was langs Oktyabrskaya, en alleen de sneeuw knarste onder mijn voeten,

Zonder iets te zeggen, zonder zelfs maar te proberen,

We besprenkelden elkaar met iets heel belangrijks...

Hoewel je weet, maakt het niet meer uit...

Als je naar mijn verkoolde vleugels kijkt, ben je bang...

De vlammen rookten, we verbrandden elkaar,

Ik keek naar je bij het vuur - ik verstijfde van angst ...

Motten vlogen naar het vuur, ze wisten niet wat ze wilden...

Mijn vleugels zijn as, de jouwe zijn alleen verbrand ...

Door zichzelf van binnenuit te branden, werd de vlam gevoed,

Motten vlogen naar het vuur, ze wisten niet ...

Motten vlogen naar het vuur, ze wisten niet wat ze wilden...

Mijn vleugels zijn as, de jouwe zijn alleen verbrand ...

Door zichzelf van binnenuit te branden, werd de vlam gevoed,

Motten vlogen naar het vuur, wisten niet wat ze zochten...