In Return - Trophy Eyes

The two story house where we started again,

With the flaky white paint on the garage door.

Trying to skate in the drive way,

On a hand me down skate board.

I left my skin on the asphalt,

The closest to pain that I’d felt.

Too young to know what lonely was,

Just you and three kids in an empty fucking house.

I never noticed, I never saw the pain,

But 14 years meant shit that day.

It never mattered so much to me,

It never changed a thing.

The tests came in, you were sick,

But it’s not like I didn’t care, I just couldn’t hear it.

A wheel chair would never take my mum,

If I just ignored it.

You said we’d never have it differently,

From the kids that were given everything,

So instead I’d throw it in your face,

The thought of letting someone in.

The thought of letting someone in.

Mum, now that I’ve been in love myself,

I can’t imagine how it felt,

To be told that you could,

Never love another man.

It’s not like you had it easy,

Not like you came out even.

Not like I could ask for any more,

Than you’d already given.

And it makes me sick,

That bad luck had nothing to do with it.

Just the heartless human beings,

That you called your family.

Apologise,

You’ll never get those years back,

But you smiled through all of it.

Apologise,

You’ll never get those years back,

But you smiled through all of it.

Now that I’ve been in love myself,

I can’t imagine how it felt,

To be told that you could,

Never love another man.

And I know,

Even after everything I’ve done,

All I ever had to do was call.

But I’ve lost sleep over the,

Thought of forgiveness.

Het huis met twee verdiepingen waar we opnieuw begonnen,

Met de schilferende witte verf op de garagedeur.

Proberen te skaten op de oprit,

Op een hand me-down skateboard.

Ik liet mijn huid op het asfalt,

Het dichtst bij pijn die ik had gevoeld.

Te jong om te weten wat eenzaam was,

Alleen jij en drie kinderen in een verdomd leeg huis.

Ik heb nooit gemerkt, ik heb nooit de pijn gezien,

Maar 14 jaar betekende shit die dag.

Het maakte me nooit zoveel uit,

Het heeft nooit iets veranderd.

De tests kwamen binnen, je was ziek,

Maar het is niet alsof het me niet kon schelen, ik kon het gewoon niet horen.

Een rolstoel zou mijn moeder nooit meenemen,

Als ik het gewoon negeerde.

Je zei dat we het nooit anders zouden hebben,

Van de kinderen die alles kregen,

Dus in plaats daarvan zou ik het in je gezicht gooien,

De gedachte om iemand binnen te laten.

De gedachte om iemand binnen te laten.

Mam, nu ik zelf verliefd ben geweest,

Ik kan me niet voorstellen hoe het voelde,

Om te horen dat je dat zou kunnen,

Houd nooit van een andere man.

Het is niet alsof je het gemakkelijk had,

Zelfs niet alsof je eruit kwam.

Niet alsof ik om meer zou kunnen vragen,

dan je al had gegeven.

En het maakt me ziek,

Die pech had er niets mee te maken.

Alleen de harteloze mensen,

Dat je je familie hebt gebeld.

Verontschuldigen,

Die jaren krijg je nooit meer terug,

Maar je glimlachte door alles heen.

Verontschuldigen,

Die jaren krijg je nooit meer terug,

Maar je glimlachte door alles heen.

Nu ik zelf verliefd ben,

Ik kan me niet voorstellen hoe het voelde,

Om te horen dat je dat zou kunnen,

Houd nooit van een andere man.

En ik weet,

Zelfs na alles wat ik heb gedaan,

Ik hoefde alleen maar te bellen.

Maar ik heb slaap verloren over de,

Dacht aan vergeving.