ЗМД - Trilogy Soldiers

Запрети Мне Дышать, но оставь Зрение:

Взгляд потухнет последним, чуть став острее.

Встало время, небо прозрачно и вязко

"Всё, пора" - и веки попращаются ласково.

Забери последнее, там не имеет свойств,

Всё, что копил годами, будто растопленный воск.

Стынет материя, освобождая дух -

Это последняя смена на пограничном посту.

Запрети мне дышать, но оставь Слух:

Слушать замедление жизни, угасающий стук.

Голос куда-то зовёт, за горизонты сознания

Упавшие смыслы моментально расстаяли.

Ментальные свайи вибрации тонкие

Вторит Вселенная вся мелодии в тон тебе.

Опустошён сосуд, но снова будет заполнен,

Бесконечную линию оставив на мониторе.

Запрети Мне Дышать, думать и быть "Кем-то",

Верни меня домой в бесформенное и бессмертное.

Маленькой каплей в океане опыта

Я помню, как впервые плакал и давился хохотом.

Мало просто осозновать свою причастность,

Мало почувствовать себя живым и жить счастливо.

Словно тихий свидетель вне Тела и Разума

Я вижу как из одного рождается многое разом.

Как можно описать словами Бесконечное?

Как можно всё понять, если мысли беспечны?

Качается маятник от печали к радости -

"Тик-так, тик-так" - ни тоски, ни жалости.

Тело не чувствует боли, границ более нет,

Как нет соли поверх век.

Ломая все барьеры на пути к вещему лету,

Снова пытаюсь дышать, думать и быть "Кем-то".

На последних секундах, у конечной точки,

Перед сменой декораций на пути к источнику,

Запрети Мне Дышать, но я уже всё сделал

И прочувстовал Мир своим земным телом,

Пальцами ощущал касание глади воды

И прекрасно запомнил как был молодым,

А теперь улыбаюсь, ловя предсмертный ступор,

Но ничего не закончится после крайнего стука.

Материя метафорично станет волнами вмиг,

Средь вибраций Духа будет неважен мой лик.

Абсолютной Истины сияние не колыхнёт моё спокойствие,

Память об относительных знаниях.

Нет переживаний, нет эмоций и чувств,

Тишь Единого сменит человечьи безумства.

Внутри сознания нетленного,

Обретя покой и растворившись, Я стану Вселенной.

Verbied me te ademen, maar verlaat het zicht:

De look gaat als laatste uit en wordt een beetje scherper.

De tijd is gekomen, de lucht is transparant en stroperig

"Dat is het, het is tijd" - en de oogleden begroeten liefdevol.

Neem de laatste, die heeft geen eigenschappen,

Alles wat ik jarenlang heb bewaard, is als gesmolten was.

Materie bevriest, bevrijdt de geest -

Dit is de laatste dienst bij de grenspost.

Verbied me te ademen, maar verlaat het gerucht:

Luister naar de vertraging van het leven, de vervagende klop.

De stem roept ergens, voorbij de horizon van bewustzijn

Gevallen betekenissen smolten onmiddellijk weg.

Mentale stapels trillingen subtiel

Het Universum echo alle melodieën in harmonie met jou.

Het vat is leeg, maar wordt weer gevuld,

Een eindeloze lijn achterlatend op de monitor.

Verbied me te ademen, te denken en "iemand" te zijn

Breng me naar huis naar het vormloze en onsterfelijke.

Een kleine druppel in de oceaan van ervaring

Ik herinner me de eerste keer dat ik huilde en stikte van het lachen.

Het is niet genoeg om alleen uw betrokkenheid te realiseren,

Het is niet genoeg om je levend te voelen en gelukkig te leven.

Als een stille getuige uit lichaam en geest

Ik zie hoeveel er tegelijk uit één worden geboren.

Hoe kan het Oneindige in woorden worden beschreven?

Hoe kun je alles begrijpen als gedachten onvoorzichtig zijn?

De slinger zwaait van verdriet naar vreugde -

"Tik-tak, tik-tak" - geen verlangen, geen medelijden.

Het lichaam voelt geen pijn, er zijn geen grenzen meer

Omdat er geen zout op de oogleden zit.

Alle barrières doorbrekend op weg naar de profetische zomer,

Proberen te ademen en te denken en weer "Iemand" te zijn.

In de laatste seconden, op het eindpunt,

Voordat u op weg naar de bron van landschap verandert,

Verbied me te ademen, maar ik heb alles al gedaan

En ik voelde de wereld met mijn aardse lichaam,

Ik voelde de aanraking van het wateroppervlak met mijn vingers

En ik herinner me heel goed toen ik jong was,

En nu glimlach ik, een doodsverdoving opvangend,

Maar niets zal eindigen na de laatste klop.

Materie zal metaforisch in een oogwenk golven worden,

Onder de vibraties van de Geest zal mijn gezicht onbelangrijk zijn.

De uitstraling van de Absolute Waarheid schudt mijn kalmte niet aan het wankelen,

Geheugen van relatieve kennis.

Geen ervaringen, geen emoties en gevoelens,

De stilte van de Ene zal de menselijke dwaasheid vervangen.

In het onvergankelijke bewustzijn,

Door vrede te vinden en op te lossen, zal ik het Universum worden.