Шесть единиц - Trilogy Soldiers

Моя Трилогия не спит.

В том же бешеном ритме выбранной цели следуя,

Хладнокровно вслед машу рукой этому лету я,

Дабы не быть потерянным среди разломанных чувств,

Прощаюсь коротко, живу, чему-то снова учусь.

За осенью промозглой новый виток событий,

Заботами и делами серые будни насытит,

Тонкой нитью тоска сквозь жизнь в суете города,

Что-то внутри живёт лишь за поднятым воротом.

Бросаясь в рутину, выхватив самой жести,

Сделав новый вдох, чувствую рядом весь мир,

И он дышит со мной в унисон, в том же ритме,

Вслед за мной бежит уверенно по лезвию бритвы.

За холодный горизонт зайдёт горячее Солнце,

Завтра снова восход встречает социум.

Поиск себя увенчает новый виток побед,

И на поле огня я снова оставляю свой след.

Неважно: вчера, сегодня или завтра,

Круговорот событий вьётся с тем же азартом,

Рушится мир, и дождь проникает в этот бит,

Но мы идём дальше, моя Трилогия не спит!

Неважно: вчера, сегодня или завтра,

Круговорот событий вьётся с тем же азартом,

Рушится мир, и дождь проникает в этот бит,

Но мы идём дальше, Трилогия не спит!

На репит этот бит, наверное, раз сотый,

Ты кричишь, я молчу, думая, кто я и кто ты.

Среди вереницы мёртвых фраз в нас огонь погас,

Цветы завяли, об стену вдребезги ваза!

С ней меня осень заносит в тупик, пора проститься.

Четверть века под серым небом столицы.

На дате шесть единиц соберёт разбросанных по карте,

За усилия вчерашние сегодня платят!

Не спит Трилогия моя, частями угасая.

Там где мертва любовь, вера-надежда пылает,

Ныряю в море градусов, но айсберг мой не тает,

Уходя, чувствую так нужно, верно ли, не знаю.

Опыт юности или каяться в старости,

И как бы ни было там, спасибо и прости,

Пакую боль в шестнадцать строк поверх гитарных рифов,

Дальше, очередной раз бросив себе вызов.

Неважно: вчера, сегодня или завтра,

Круговорот событий вьётся с тем же азартом,

Рушится мир, и дождь проникает в этот бит,

Но мы идём дальше, моя Трилогия не спит!

Неважно: вчера, сегодня или завтра,

Круговорот событий вьётся с тем же азартом,

Рушится мир, и дождь проникает в этот бит,

Но мы идём дальше, Трилогия не спит!

Эта осень диктует стать нарочито серьёзным,

Намекая на возраст, крушит вдребезги грёзы.

А у меня рифма и проза, мир совсем не познан,

Учусь разгадывать шифры, что посылают мне звёзды.

Жёлтые слёзы роняют поредевшие кроны,

Засыпают фонтаны, город погружается в кому,

И мы едва знакомы, но едины в мечтах,

Работа начата, я посылаю строки в наш чат.

Трилогия не спит, и уже нет расстояний,

Грани стираются в пыль, и сны становятся явью.

Мелкой рябью на сердце остатки прошлых волнений,

Осень сочится вовнутрь, что-то меняя во мне.

Даст бог мудрости здесь, на моих перекрёстках,

В опору светлые взгляды там, где опасно и скользко.

Снова уверенный шаг навстречу новым высотам,

Я покидаю прошлое, оставив свой сон там.

Неважно: вчера, сегодня или завтра,

Круговорот событий вьётся с тем же азартом,

Рушится мир, и дождь проникает в этот бит,

Но мы идём дальше, моя Трилогия не спит!

Неважно: вчера, сегодня или завтра,

Круговорот событий вьётся с тем же азартом,

Рушится мир, и дождь проникает в этот бит,

Но мы идём дальше, Трилогия не спит!

Тридцатая осень медленно проникает в бит,

Голос тихо сипит, солнце спит,

Переменам не потушить желание жить,

Осколками стекла в моей груди вчерашний день ещё хрустит.

Посылаю всю боль, встаю, делаю вдох,

Истошным криком из сердца вырвутся Дьявол и Бог.

Веки сжимая, прижимая ладони к ушам,

Спотыкаюсь, пытаюсь понять, кто я сам.

Фасады зданий тянутся к небесам, сливаясь с тучами,

Втрое Я внутри опять твердит: неудачи к лучшему.

Но едкое чувство вины в осенних лужах

Разъедает белые кросы и почерневшую душу.

Застуженный город кашляет вязкой мокротой,

Вот она, сгустками в метро движется на работу.

Мой отряд несёт потери, но шаги быстрее,

Навстречу новым победам и самым дальним целям.

Неважно: вчера, сегодня или завтра,

Круговорот событий вьётся с тем же азартом,

Рушится мир, и дождь проникает в этот бит,

Но мы идём дальше, моя Трилогия не спит!

Неважно: вчера, сегодня или завтра,

Круговорот событий вьётся с тем же азартом,

Рушится мир, и дождь проникает в этот бит,

Mijn Trilogy slaapt niet.

In hetzelfde hectische ritme van het gekozen doel, volgend,

Koelbloedig deze zomer volgend, zwaai ik met mijn hand,

Om niet te verdwalen tussen de gebroken gevoelens,

Ik neem kort afscheid, ik leef, ik leer weer iets.

Achter de bedompte herfst een nieuwe reeks evenementen,

Zorgen en daden zullen het grijze dagelijkse leven verzadigen,

Een dunne draad van verlangen door het leven in de drukte van de stad,

Alleen achter het verhoogde hek leeft iets van binnen.

Haasten in de routine, grissen van het blik,

Met een nieuwe adem voel ik de hele wereld dichtbij,

En hij ademt samen met mij, in hetzelfde ritme,

Mij ​​volgen loopt zelfverzekerd langs de rand van het scheermes.

De hete zon gaat achter de koude horizon onder,

Morgen weer ontmoet de zonsopgang de samenleving.

De zoektocht naar jezelf zal een nieuwe reeks overwinningen bekronen,

En op het vuurveld laat ik mijn sporen weer achter.

Het maakt niet uit of het gisteren, vandaag of morgen is

De cyclus van gebeurtenissen slingert met dezelfde passie,

De wereld stort in en de regen komt in deze beat terecht

Maar we gaan verder, mijn trilogie slaapt niet!

Het maakt niet uit of het gisteren, vandaag of morgen is

De cyclus van gebeurtenissen slingert met dezelfde passie,

De wereld stort in en de regen komt in deze beat terecht

Maar we gaan verder, de trilogie slaapt niet!

Herhaal dit stukje, waarschijnlijk voor de honderdste keer,

Je schreeuwt, ik ben stil, denkend wie ik ben en wie jij bent.

Tussen de reeks dode zinnen in ons ging het vuur uit,

De bloemen verwelkten, de vaas verbrijzelde tegen de muur!

Met haar brengt de herfst me tot stilstand, het is tijd om afscheid te nemen.

Een kwart eeuw onder de grijze lucht van de hoofdstad.

Op de datum verzamelen zich zes eenheden verspreid over de kaart,

De inspanningen van vandaag worden betaald voor de inspanningen van gisteren!

Mijn trilogie slaapt niet, vervaagt in delen.

Waar liefde dood is, brandt hoop en geloof,

Ik duik in een zee van graden, maar mijn ijsberg smelt niet,

Weggaan, ik voel me zo nodig, is het waar, ik weet het niet.

Ervaar de jeugd of bekeer u op oudere leeftijd,

En hoe dan ook, bedankt en het spijt me

Zestien regels pijn over gitaarriffs

Verder jezelf nog eens uitdagen.

Het maakt niet uit of het gisteren, vandaag of morgen is

De cyclus van gebeurtenissen slingert met dezelfde passie,

De wereld stort in en de regen komt in deze beat terecht

Maar we gaan verder, mijn trilogie slaapt niet!

Het maakt niet uit of het gisteren, vandaag of morgen is

De cyclus van gebeurtenissen slingert met dezelfde passie,

De wereld stort in en de regen komt in deze beat terecht

Maar we gaan verder, de trilogie slaapt niet!

Dit najaar dicteert om opzettelijk serieus te worden,

Zinspelend op leeftijd, verplettert dromen tot gruzelementen.

En ik heb rijm en proza, de wereld is helemaal niet bekend,

De cijfers leren ontcijferen die de sterren mij sturen.

Gele tranen druppelen uitgedunde kronen,

Fonteinen vallen in slaap, de stad raakt in coma,

En we kennen elkaar nauwelijks, maar we zijn verenigd in dromen,

Het werk is begonnen, ik stuur strings naar onze chat.

De trilogie slaapt niet, en er zijn geen afstanden meer,

De randen worden tot stof gewist en dromen komen uit.

Kleine rimpelingen in het hart van de overblijfselen van onrust uit het verleden,

De herfst sijpelt naar binnen en verandert iets in mij.

God geve wijsheid hier op mijn kruispunt,

Ter ondersteuning van helder zicht waar het gevaarlijk en glad is.

Opnieuw een zelfverzekerde stap naar nieuwe hoogten,

Ik verlaat het verleden en laat mijn droom daar achter.

Het maakt niet uit of het gisteren, vandaag of morgen is

De cyclus van gebeurtenissen slingert met dezelfde passie,

De wereld stort in en de regen komt in deze beat terecht

Maar we gaan verder, mijn trilogie slaapt niet!

Het maakt niet uit of het gisteren, vandaag of morgen is

De cyclus van gebeurtenissen slingert met dezelfde passie,

De wereld stort in en de regen komt in deze beat terecht

Maar we gaan verder, de trilogie slaapt niet!

De dertigste herfst dringt langzaam door in de beat

De stem is schor, de zon slaapt,

Verandering dooft niet het verlangen om te leven,

Glasscherven in mijn borst knerpen gisteren nog.

Ik stuur alle pijn, ik sta op, ik haal adem,

Met een hartverscheurende kreet zullen de Duivel en God uit het hart breken.

De oogleden samenknijpen, de handpalmen tegen de oren drukken,

Struikelend, proberend erachter te komen wie ik ben.

De gevels van gebouwen strekken zich uit naar de hemel, versmelten met de wolken,

Voor de tweede keer blijf ik van binnen herhalen: mislukkingen zijn ten goede.

Maar een bijtend schuldgevoel in de herfstplassen

Corrodeert witte kruisen en een zwartgeblakerde ziel.

De overweldigde stad hoest stroperig sputum op,

Hier is ze, in groepjes in de metro op weg naar haar werk.

Mijn team lijdt verliezen, maar de stappen zijn sneller

Op weg naar nieuwe overwinningen en de meest verre doelen.

Het maakt niet uit of het gisteren, vandaag of morgen is

De cyclus van gebeurtenissen slingert met dezelfde passie,

De wereld stort in en de regen komt in deze beat terecht

Maar we gaan verder, mijn trilogie slaapt niet!

Het maakt niet uit of het gisteren, vandaag of morgen is

De cyclus van gebeurtenissen slingert met dezelfde passie,

De wereld stort in en de regen komt in deze beat terecht