Дорога домой - Trilogy Soldiers

Души потресканы, словно асфальт под ногами.

Толкаясь между прохожими, что живут по программе,

Я возвращаюсь домой под перекрестные взгляды,

Туда, где небо бездонно, вечности звезды приятны.

Мой мир устал уже от безнадежных циников,

Цепями скованных пленом, среди брендов и ценников.

Повышая градус, метаясь в крохотных клетках,

Они съедят друг друга за декорации ветхие.

Один против потока, надежда ищет попутчиков,

Вера греет сердце, любовь где-то за тучами.

Ливнями слез, природа скажет «пора»,

Тропой знакомой к себе, вязкие путы порвав.

И я как в детстве — жадно вдохну морозную свежесть.

Оставлю грязный мир, оставлю это невежество.

Пусть развеет свобода над сибирской Тайгой.

Время проснуться, время возвращаться домой!

Когда утихнет шум, останется бездна.

У неба попрошу: «Зажги лучину над лесом,

Освети мне путь среди потушенных окон».

Уже не холодно мне и вовсе не одиноко.

Вот он мой маршрут среди серого камня,

Туда, где все еще ждут запертые тайны,

Где подарит свободу безмятежный покой.

Время проснутся, время возвращаться домой…

Взоры потушенных глаз — словно крики о помощи,

Мелькают редкими бликами, но ведь им так проще.

По бетонному насту шаги размеренно тихие.

Укроют пламя ладони, пока метель не утихнет.

Мир дешевых улыбок, мир оберток и фантиков,

Опустошенных сосудов, запачканных мантий.

Люди блестят ярлыками, как на прилавке консервы,

Время теряя впустую, следы оставив на сервере.

Утопая в рутине, жадно впиваясь в материю,

Пытаясь в ней отыскать свой смысл потерянный,

Стирают ориентиры, меняют понятия.

Я закрываю глаза и меня не понять вам.

Когда утихнет шум, останется бездна.

У неба попрошу: «Зажги лучину над лесом,

Освети мне путь среди потушенных окон».

Уже не холодно мне и вовсе не одиноко.

Вот он мой маршрут среди серого камня,

Туда, где все еще ждут запертые тайны,

Где подарит свободу безмятежный покой.

Время проснутся, время возвращаться домой…

Zielen zijn gebarsten als asfalt onder de voeten.

Duwen tussen voorbijgangers die volgens het programma leven,

Ik keer naar huis onder scheelzien,

Daar, waar de lucht bodemloos is, zijn sterren voor de eeuwigheid aangenaam.

Mijn wereld is al moe van hopeloze cynici,

Geketend in gevangenschap, tussen merken en prijskaartjes.

De graad verhogen, rondrennen in kleine cellen,

Ze zullen elkaar opeten voor een vervallen landschap.

Alleen tegen de stroom in, hoop zoekt medereizigers

Geloof verwarmt het hart, liefde is ergens achter de wolken.

Tranen van tranen, de natuur zal zeggen "het is tijd"

Pad bekend voor zichzelf, het breken van de stroperige boeien.

En ik adem, net als in de kindertijd, gretig de ijzige frisheid in.

Ik zal de vuile wereld verlaten, ik zal deze onwetendheid verlaten.

Laat de vrijheid verdrijven over de Siberische Taiga.

Tijd om wakker te worden, tijd om naar huis te gaan!

Als het geluid afneemt, blijft de afgrond.

Ik zal de lucht vragen: "Steek een fakkel over het bos,

Verlicht de weg voor mij tussen de gedoofde ramen.

Ik heb het niet meer koud en ik ben helemaal niet eenzaam.

Hier is het mijn route tussen de grijze steen,

Waar gesloten geheimen nog wachten

Waar zal vrijheid serene vrede geven.

Tijd om wakker te worden, tijd om naar huis te gaan...

Blikken van gedoofde ogen zijn als hulpgeroep,

Ze flitsen met zeldzame schittering, maar het is gemakkelijker voor hen.

Op de betonnen korst zijn de treden afgemeten stil.

Ze zullen de vlam van de palm bedekken totdat de sneeuwstorm afneemt.

De wereld van goedkope glimlachen, de wereld van wikkels en snoeppapiertjes,

Lege vaten, bevlekte gewaden.

Mensen schitteren met etiketten, zoals op een toonbank voor ingeblikt voedsel,

Tijd verspillen, sporen achterlaten op de server.

Verdrinken in routine, gretig drinken in de materie,

Proberen je verloren betekenis erin te vinden,

Wis oriëntatiepunten, verander concepten.

Ik sluit mijn ogen en je begrijpt me niet.

Als het geluid afneemt, blijft de afgrond.

Ik zal de lucht vragen: "Steek een fakkel over het bos,

Verlicht de weg voor mij tussen de gedoofde ramen.

Ik heb het niet meer koud en ik ben helemaal niet eenzaam.

Hier is het mijn route tussen de grijze steen,

Waar gesloten geheimen nog wachten

Waar zal vrijheid serene vrede geven.

Tijd om wakker te worden, tijd om naar huis te gaan...