When You Are Close, I Am Gone - The Saddest Landscape, My Fictions

I can’t escape these walls I’ve built to keep you safe.

To keep you in. If you will never see them.

If you will never come.

Nights alone have ruined me: I’m wrong again.

I’m starved again, alone again, alone again, alone, alone, alone.

I’m hearing you repeat the old, familiar phrase, «I just can’t cope»,

I say I feel it too.

But camaraderie is suffering.

It feels like speaking

tongues,

maybe I’m lying if I’m still not close to you.

Because after all this time I fall asleep just fine.

No matter how it hurt I fall asleep just fine.

Maybe I’m meant to be alone if I can’t pull these parts together…

I’ve probably had enough time to sort this troubled mind to structure.

So when you’ve had enough of being stuck with «given up»,

please don’t apologize because I’ll understand just fine.

Another bad night: we failed again.

I don’t think we can fight this depression.

But I’ll still try to ignore the signs that we are playing a losing game.

We cannot create the same feelings.

Comfort is not love.

But is it close enough?

I feel alone again.

It’s setting in.

I’m learning how to settle: please don’t give in. When you are close I am gone.

Because where I am, I wont stay long.

And I know it’s hard to wait for me when I’m afraid to let you near.

But please don’t give in: I’ll clear my head one day.

I’ll make you proud of me.

Won’t always be so down.

I will be closer to you.

Please don’t give in.

We are all scared.

We are all stuck.

Dreaming of better days that will never come.

Let it go!

Bring that smile back.

Let it go!

You know that we want you here.

Please stop!

Blacking out your days.

Please stop!

Saying that we will be better off without you.

We will always find new ways to let each other down.

New ways to scare ourselves.

So if this is what you hold onto I will protect it.

We burn with friendly fire.

Breathe quick with anticipation, our imaginations will crush us

but it is so hard to impress you when you’ve built these walls so high.

But I want in. Tear you open leave you breathless and longing,

show you that you are more than what you lack,

I keep reminding myself I don’t fall in love just to fall apart.

But I still believe in us.

We can right this ship.

If they don’t pull us away we will be legend.

Save me, save me, handcuff me to this bed let me sweat through the sheets,

until the voices stop and the hum quietly says your name,

until I find a better way to say that I love you.

(I want to know it doesn’t hurt) just remember that I knew you when and

I will always come back for you

(I want to know it doesn’t hurt you)

I will come back for you.

I will come back.

Ik kan niet ontsnappen aan deze muren die ik heb gebouwd om je te beschermen.

Om je binnen te houden. Als je ze nooit zult zien.

Als je nooit komt.

Nachten alleen hebben me geruïneerd: ik heb het weer mis.

Ik ben weer uitgehongerd, weer alleen, weer alleen, alleen, alleen, alleen.

Ik hoor je de oude, bekende zin herhalen: "Ik kan het gewoon niet aan",

Ik zeg dat ik het ook voel.

Maar kameraadschap is lijden.

Het voelt als praten

tongen,

misschien lieg ik als ik nog steeds niet dicht bij je ben.

Want na al die tijd val ik prima in slaap.

Hoe het ook pijn doet, ik val prima in slaap.

Misschien ben ik bedoeld om alleen te zijn als ik deze onderdelen niet bij elkaar kan krijgen...

Ik heb waarschijnlijk genoeg tijd gehad om deze verwarde geest te ordenen en te structureren.

Dus als je er genoeg van hebt om vast te zitten met 'opgeven',

verontschuldig je alsjeblieft niet, want ik begrijp het prima.

Weer een slechte nacht: we hebben weer gefaald.

Ik denk niet dat we deze depressie kunnen bestrijden.

Maar ik zal nog steeds proberen de tekenen te negeren dat we een verloren wedstrijd spelen.

We kunnen niet dezelfde gevoelens creëren.

Comfort is geen liefde.

Maar is het dichtbij genoeg?

Ik voel me weer alleen.

Het begint.

Ik leer hoe ik me moet settelen: geef niet toe. Als je dichtbij bent, ben ik weg.

Want waar ik ben, blijf ik niet lang.

En ik weet dat het moeilijk is om op me te wachten als ik bang ben om je in de buurt te laten.

Maar geef niet toe: op een dag zal ik mijn hoofd leegmaken.

Ik zal ervoor zorgen dat je trots op me bent.

Zal niet altijd zo down zijn.

Ik zal dichter bij je zijn.

Geef alsjeblieft niet toe.

We zijn allemaal bang.

We zitten allemaal vast.

Dromen van betere dagen die nooit zullen komen.

Laat het gaan!

Breng die glimlach terug.

Laat het gaan!

Je weet dat we je hier willen hebben.

Stop alsjeblieft!

Je dagen zwart maken.

Stop alsjeblieft!

Zeggen dat we beter af zijn zonder jou.

We zullen altijd nieuwe manieren vinden om elkaar teleur te stellen.

Nieuwe manieren om onszelf bang te maken.

Dus als je dit vasthoudt, zal ik het beschermen.

We branden met vriendelijk vuur.

Adem snel met verwachting, onze verbeelding zal ons verpletteren

maar het is zo moeilijk om indruk op je te maken als je deze muren zo hoog hebt gebouwd.

Maar ik wil naar binnen. Scheur je open, laat je ademloos en verlangend achter,

laat je zien dat je meer bent dan wat je mist,

Ik blijf mezelf eraan herinneren dat ik niet verliefd word om uit elkaar te vallen.

Maar ik geloof nog steeds in ons.

We kunnen dit schip rechtzetten.

Als ze ons niet weghalen, zijn we een legende.

Red me, red me, handboeien me aan dit bed, laat me door de lakens zweten,

totdat de stemmen stoppen en het gezoem zachtjes je naam zegt,

totdat ik een betere manier vind om te zeggen dat ik van je hou.

(Ik wil weten dat het geen pijn doet) onthoud gewoon dat ik je kende toen en

Ik kom altijd voor je terug

(Ik wil weten dat het je geen pijn doet)

Ik kom terug voor je.

Ik zal terugkomen.