A Recurring Dream - My Fictions

When I woke up it was cold and I did not know just how long I’d been asleep;

anxious from what I dreamt.

So I wrote a forced epilogue about holding on because I’ve given up on grabbing,

I’m just going to let myself fall.

Save the miserable lines for another time;

I’ve been collapsing into myself to

much to focus on a few words.

It’s an insignificant song I don’t care about because the saddest songs I ever

wrote were sewn from all the things I stole.

I never had and I’ll never know because I didn’t want to.

All that you’re taking is that which I did not want if that means anything.

I’m not sure if it even does, but what is anything I have but a speck of

insignificant luck?

All I know is I don’t feel so inclined to rid myself of the way that I feel

when I feel like I’ve wasted your time.

Let it rest, well goddamn it I guess I’ll get back to it, I’ve been leeching of

the past I have sucked the blood from what was left.

This exercise in autobiography should be torture for someone as removed as me,

but I leech.

If it lasts forever, then why document?

They say everyone feels it, but it’s still not resonant.

Misery, you found me, I always knew you’d come for me.

You’ve been speaking to me in my goddamn dreams but by the time I woke up you

had come and left me.

We speak of holding on but we have no idea to what or why, we just hope that if

we extend our reach we can latch ourselves to something out of sight.

And the worst is I saw an end to this.

But that wasn’t enough I guess.

It wasn’t enough to know that I’d be miserable — I had to lie in that grave.

Toen ik wakker werd, was het koud en ik wist niet hoe lang ik had geslapen;

angstig van wat ik droomde.

Dus schreef ik een geforceerde epiloog over vasthouden omdat ik het grijpen heb opgegeven,

Ik laat mezelf gewoon vallen.

Bewaar de ellendige regels voor een andere keer;

Ik ben ingestort in mezelf om

veel om zich op een paar woorden te concentreren.

Het is een onbeduidend nummer waar ik niet om geef, want de meest trieste nummers die ik ooit heb

schreef, werden genaaid van alle dingen die ik had gestolen.

Ik heb het nooit gehad en ik zal het nooit weten omdat ik het niet wilde.

Alles wat je neemt is dat wat ik niet wilde als dat iets betekent.

Ik weet niet zeker of het zelfs zo is, maar wat is alles wat ik heb behalve een klein beetje?

onbeduidend geluk?

Alles wat ik weet is dat ik niet zo geneigd ben om mezelf te ontdoen van de manier waarop ik me voel

als ik het gevoel heb dat ik je tijd heb verspild.

Laat het rusten, nou godverdomme, ik denk dat ik er op terug kom, ik heb gelogen

het verleden heb ik het bloed gezogen uit wat er nog over was.

Deze oefening in autobiografie zou een marteling moeten zijn voor iemand die zo verwijderd is als ik,

maar ik bloedzuiger.

Als het eeuwig duurt, waarom dan documenteren?

Ze zeggen dat iedereen het voelt, maar het is nog steeds niet resonerend.

Ellende, je hebt me gevonden, ik heb altijd geweten dat je voor me zou komen.

Je hebt tegen me gesproken in mijn verdomde dromen, maar tegen de tijd dat ik wakker werd

was gekomen en verliet me.

We spreken van vasthouden, maar we hebben geen idee wat of waarom, we hopen alleen dat als

we breiden ons bereik uit, we kunnen ons aan iets buiten het zicht vastklampen.

En het ergste is dat ik hier een einde aan zag.

Maar dat was niet genoeg denk ik.

Het was niet genoeg om te weten dat ik ellendig zou zijn - ik moest in dat graf liggen.