Torn, Broken, Beautiful - The Saddest Landscape

We kiss like we have razors in our mouths.

Our love notes are eulogies.

We simply mark graves and call them home.

We have all the souvenirs of our failed lives.

We are torn, broken, and beautiful.

We pray for memory lapses,

The strength to forgive and forget while we are speaking in absolutes,

But still nothing has changed:

And we are another young heart that beat too fast, too soon.

(do you regret anything?)

We mapped it out,

How this all should end,

What song would be playing when we breathed our last breath.

We will tell people our love died for our sins,

Knowing full well that we lived these lives.

No one can take that from us.

No matter what is said, we know that we truly lived.

We kussen alsof we scheermessen in onze mond hebben.

Onze liefdesbrieven zijn lofprijzingen.

We markeren eenvoudig graven en noemen ze thuis.

We hebben alle souvenirs van onze mislukte levens.

We zijn verscheurd, gebroken en mooi.

We bidden voor geheugenverlies,

De kracht om te vergeven en te vergeten terwijl we in absolute termen spreken,

Maar er is nog steeds niets veranderd:

En we zijn een ander jong hart dat te snel en te snel klopt.

(heb je ergens spijt van?)

We hebben het in kaart gebracht,

Hoe dit allemaal moet eindigen,

Welk nummer zou er spelen als we onze laatste adem uitblazen.

We zullen mensen vertellen dat onze liefde stierf voor onze zonden,

Goed wetende dat we deze levens hebben geleefd.

Dat kan niemand van ons afnemen.

Wat er ook wordt gezegd, we weten dat we echt hebben geleefd.