Desperate Vespers - The Saddest Landscape

When you come home from the hospital

Let me be the first to welcome you

Arms outstretched, holding my sincerest apology

I’ve been waiting to tell you

All the things I was too scared to say before

How your smile wears me out, how I’m better off having known you

And I will never take you for granted

And I will never take you for granted

Come back

Come back to us

Please get better

I want you to smother me

Close enough to feel your weight crashing in to me

Feel the air getting warmer

Come back to us

Come back to us

I long for the time when ships would fill the harbor

Come back

Come back

Come back

Come back

Tonight, of you and I, walking these streets, dark, after the lights go out

Als je thuiskomt uit het ziekenhuis

Laat me de eerste zijn om je te verwelkomen

Armen gestrekt, met mijn oprechte verontschuldiging

Ik heb gewacht om het je te vertellen

Alle dingen waar ik eerder te bang voor was om te zeggen

Hoe je glimlach me vermoeid, hoe ik je beter heb leren kennen

En ik zal je nooit als vanzelfsprekend beschouwen

En ik zal je nooit als vanzelfsprekend beschouwen

Terugkomen

Kom terug naar ons

Word alsjeblieft beter

Ik wil dat je me verstikt

Dicht genoeg om je gewicht naar me toe te voelen vallen

Voel de lucht warmer worden

Kom terug naar ons

Kom terug naar ons

Ik verlang naar de tijd dat schepen de haven zouden vullen

Terugkomen

Terugkomen

Terugkomen

Terugkomen

Vanavond, van jou en ik, lopend door deze straten, donker, nadat de lichten uit zijn