Now That I'm Stuck at #27 - The Murderburgers

Sitting in the kitchen at 4am with the light off

Trying to remember what it’s like to feel alive

Maybe if I go outside and attempt to retrace your steps around The Meadows

Then I might trigger something that will take my mind off

All these sandstone buildings and grey skies

That do their best to keep me dead

But never quite lock my feet to the ground

Now all my halfhearted goodbyes keep replaying in my head

Now that I’m barely ever around, and now that everyone is leaving

I stayed up until 5:20 and listened to the shipping forecast

To remind me of when I slept with a smile

But nowadays I barely sleep at all

I just lay awake with all these regrets

And let them burrow in and expand that hole in my chest

I never even knew that you had plans to go

I was too busy fighting myself to even know

So I guess this won’t be the last time that I’m breaking down on the Peace Mile

Now all these sandstone buildings and grey skies

Have got me by the throat

And there’s no other way to go but down

And all my halfhearted goodbyes

They don’t mean shit, they’re all redundant

Now that no one’s left around

My pulse is nowhere to be found

I’ve given up on color and sound

And buried my heart underground

I wonder if you’ll ever come back

But when does anybody ever come back

Om 4 uur in de keuken zitten met het licht uit

Proberen te onthouden hoe het is om je levend te voelen

Misschien als ik naar buiten ga en probeer je stappen in The Meadows te volgen

Dan kan ik iets triggeren dat mijn gedachten afleidt

Al deze zandstenen gebouwen en grijze luchten

Die hun best doen om me dood te houden

Maar zet mijn voeten nooit helemaal op de grond

Nu blijven al mijn halfslachtige afscheid in mijn hoofd spelen

Nu ik er bijna nooit ben, en nu iedereen weggaat

Ik bleef tot 5.20 uur op en luisterde naar de verzendprognose

Om me te herinneren aan wanneer ik sliep met een glimlach

Maar tegenwoordig slaap ik bijna niet meer

Ik lag gewoon wakker van al deze spijt

En laat ze zich ingraven en dat gat in mijn borst vergroten

Ik wist niet eens dat je plannen had om te gaan

Ik had het te druk met mezelf vechten om het zelfs maar te weten

Dus ik denk dat dit niet de laatste keer zal zijn dat ik pech heb op de Peace Mile

Nu al die zandstenen gebouwen en grijze luchten

Heb me bij de keel

En er is geen andere manier om te gaan dan naar beneden

En al mijn halfslachtige afscheid

Ze bedoelen het niet, ze zijn allemaal overbodig

Nu er niemand meer in de buurt is

Mijn hartslag is nergens te vinden

Ik heb kleur en geluid opgegeven

En begroef mijn hart onder de grond

Ik vraag me af of je ooit terug zult komen

Maar wanneer komt iemand ooit terug?