Il buco del diavolo - The Gang

Gli zingari del fiume

erano tornati

dopo aver chiuso

il Grande Cerchio

làdove abita il vento

e il sole va a dormire.

E noi per giorni

e giorni andammo

a sud e a sud ancora.

Tutto ormai era lontano

le torri il giardino il fiume

e la montagna.

Fino a che solo noi

con il deserto dentro

gli occhi e le gole

E sete e sabbia

Bestemmia e Preghiera

bruciavano le parole.

Quando cademmo

fermi aspettammo la visione

nella valle dell’ultimo sospiro

vennero il coniglio

ed il serpente

custodi e testimoni

della tentazione.

Noi li seguimmo fino

alla Grande Gola

dove il Corsaro di Casarsa

ci aspettava

«Venite"disse «giù

e ancora in fondo

nel Buco del Diavolo, giù

dove si va una volta sola»

E noi per nove giorni andammo

giùe ancora in fondo

gradino per gradino

fino alla Porta del Labirinto.

C’erano due gemelli

a far la guardia

Amleto ed Arlecchino

Il Poeta d’Officina ci disse

entrando

«non vi guardate indietro

non fermate il passo

al pianto e alle grida

andate sempre avanti

fino alla porta d’Oriente

la Porta dell’uscita»

E passammo tra i cortili

le mura le stanze ed i cancelli

erano vinti e vincitori

erano lupi ed agnelli.

Vedemmo le madri partorire

una guerra

e i padri annegare quando

il fiume era in piena.

Vedemmo i figli divorati

dalla scimmia sulla schiena.

Il Diavolo dormiva

e sognava la palude

quando noi smarriti e stanchi

arrivammo nell’Orto dei Pensieri

sotto il Pesco di Giuda

c’erano due uomini seduti

soli tristi e muti.

Il primo si alzòdicendo

che nell’altra vita

si era fatto Dio da solo

per in miracolo padano

Aveva usato l’inganno e la rapina

ma con un colpo solo sparato

dal terrore

era venuto qui a nascondere

per sempre la sconfitta

e il disonore.

L’altro con gli occhi a terra

e la voce che tremava

disse che nell’altra vita

si era fatto da solo

un uomo di sangue ossa e sudore

ma quando il suo tempo

non venne piùpagato ad ore

la rabbia non trovòla strada

per giungere al suo cuore

Un nodo alla gola fu la soluzione

era venuto anche lui

a nascondere per sempre

la sconfitta e la delusione.

Piùavanti gli altri andavano

quando io udii una voce

veniva da un rovo

di spini e di rose

«Portami via con te portami via»

ed io la vidi spezzata in mille specchi

e dissi «Ora che ti ho trovata

verrai con me per sempre

anima mia».

E passai da solo il tunnel

il lunapark la pista degli scontri

fino all’uscita

dove tutti insieme una volta ancora

ci trovammo.

Il Martire di Ostia ci salutò

per tre volte le braccia sulle spalle

tre volte tutti lo abbracciammo

aveva un giglio in mano

quando ci disse

con una lingua nata di domenica

«voi siete partiti

ma solo per tornare

ed ora che le strade

sono vuote

una volta per sempre tornate

al tempo delle rose».

Rivier zigeuners

ze waren teruggekeerd

na sluitingstijd

de Grote Cirkel

waar de wind leeft

en de zon gaat slapen.

En wij dagenlang

en dagen gingen we

naar het zuiden en weer naar het zuiden.

Alles was nu ver weg

de torens de tuin de rivier

en de berg.

Tot alleen wij

met de woestijn erin

ogen en keel

En dorst en zand

Godslastering en gebed

de woorden brandden.

Toen we vielen

we wachtten op het visioen

in het dal van de laatste zucht

het konijn kwam

en de slang

bewaarders en getuigen

van verleiding.

We hebben ze gevolgd

bij de Grote Kloof

waar de Corsair van Casarsa

hij wachtte op ons

‘Kom,’ zei hij, ‘naar beneden

en nog steeds onderaan

in het Duivelsgat, naar beneden

waar je maar één keer heen gaat»

En we gingen voor negen dagen

naar beneden en nog steeds onderaan

stap voor stap

tot aan de Labyrintpoort.

Er waren tweelingen

om de wacht te houden

Hamlet en Harlekijn

De workshopdichter vertelde het ons

binnenkomen

"kijk niet achterom

stop niet

om te huilen en te schreeuwen

ga altijd vooruit

tot aan de oostelijke poort

de uitgangsdeur»

En we liepen tussen de binnenplaatsen door

de muren, kamers en poorten

ze waren verliezers en winnaars

het waren wolven en lammeren.

We zagen de moeders bevallen

een oorlog

en vaders verdrinken wanneer

de rivier liep over.

We zagen de kinderen verslonden

van de aap op zijn rug.

De duivel sliep

en hij droomde van het moeras

als we verdwaald en moe zijn

we kwamen aan in de Tuin der Gedachten

onder de perzikboom van Judas

er zaten twee mannen

droevige en stille zonnen.

De eerste stond op en zei

dan in het andere leven

hij had zichzelf tot God gemaakt door zichzelf

voor een wonder in de Po-vallei

Hij had bedrog en diefstal gebruikt

maar met een enkel schot afgevuurd

van terreur

hij was hier gekomen om zich te verstoppen

voor altijd nederlaag

en de schande.

De ander met zijn ogen op de grond gericht

en de stem die trilde

zei dat in het andere leven

hij werd door hemzelf gedaan

een man van bloed, botten en zweet

maar wanneer het tijd is

hij werd niet meer per uur betaald

woede vond zijn weg niet

om zijn hart te bereiken

Een brok in de keel was de oplossing

ook hij was gekomen

voor altijd verbergen

de nederlaag en de teleurstelling.

De anderen gingen voor

toen ik een stem hoorde

het kwam van een braamstruik

van doornen en rozen

«Breng me met je mee, neem me mee»

en ik zag het gebroken in duizend spiegels

en ik zei: "Nu ik je heb gevonden

je gaat voor altijd met me mee

mijn ziel".

En ik ging alleen door de tunnel

het pretpark de renbaan

tot aan de uitgang

waar allemaal weer samen

we hebben elkaar ontmoet.

De martelaar van Ostia begroette ons

leg je armen drie keer op je schouders

drie keer omhelsden we hem allemaal

hij had een lelie in zijn hand

toen hij het ons vertelde

met een tong geboren op een zondag

"je ging weg

maar alleen om terug te keren

en nu de wegen

ze zijn leeg

kom eens en voor altijd terug

ten tijde van de rozen".