The Graveyard Near The House - The Airborne Toxic Event

The other day when we were walking by the graveyard near the house you asked me

if I thought

We would ever die

And if life and love both fade so predictably

We’ve made ourselves a kind of predictable lie

So I pictured us like corpses

Lying side by side in pieces in some dark and lonely plot under a bough

We looked so silly there, all decomposed, half turned to dust in tattered

clothes

Though we probably look just as silly now

Bye, bye, bye, bye bye, bye to all this dogged innocence

I can’t pretend that I can tell you what is going to happen next or how to be

But you have no idea about me

Do you?

It left me to wonder if people ever know each other

Or just stumble around like strangers in the dark

Because sometimes you seem so strange to me

I must seem strange to you

We’re like two actors playing our parts

Did you memorize your lines?

Cause I did

Here’s the part where I get so mad

I tell you that I can’t forget the past

You get so quiet now and you seem somehow like a lost and lonely child and you

just hope that the moment won’t last

Bye, bye, bye, bye bye, bye to all this dogged innocence

I can’t pretend that I can tell you what is going to happen next or how to be

But you have no idea about me

Yeah, you have no idea about me

Do you?

Still, there’s always a way around

There’s something tying our feet to the ground

A moment passed, we hear how it sounds

And it seems a little less profound

Like we’re all going the same way down

Yeah, we’re all going the same way down

I’m just trying to write it all down

Cause I write songs, and you write letters

We are tied like two in tethers

And we talk and read and laugh and sleep at night in bed together

And you wake in tears sometimes, I can see the thoughts flash across your eyes

They say, «Darling will you be kind?

Will you be a good man and stay behind if I get old?»

Then the letters all passed through my head

With the words that I was told

About the fading flesh of life and love

The failures of the bold

I can list each crippling fear like I’m reading from a will

And I’ll defy every one and love you still

I will carry you with me up every hill

And if you die before I die

I’ll carve your name out of the sky

I’ll fall asleep with your memory and dream of where you lie

It may be better to move on

And to let life just carry on

And I may be wrong

Still I’ll try

Cause it’s better to love whether you win or lose or die

It’s better to love whether you win or lose or die

It’s better to love and I will love you until I die

Toen we laatst langs het kerkhof bij het huis liepen, vroeg je me:

als ik dacht

We zouden ooit sterven

En als het leven en de liefde allebei zo voorspelbaar vervagen

We hebben van onszelf een soort voorspelbare leugen gemaakt

Dus ik stelde ons ons voor als lijken

Liggend zij aan zij in stukken in een donker en eenzaam perceel onder een tak

We zagen er zo dwaas uit, allemaal in ontbinding, half vergaan tot stof in aan flarden

kleren

Hoewel we er nu waarschijnlijk net zo dom uitzien

Dag, dag, dag, dag, dag, al deze hardnekkige onschuld

Ik kan niet doen alsof ik je kan vertellen wat er gaat gebeuren of hoe je moet zijn

Maar je hebt geen idee over mij

Doe je?

Ik vroeg me af of mensen elkaar ooit kennen

Of strompel rond als vreemden in het donker

Omdat je me soms zo vreemd lijkt

Ik moet vreemd voor je lijken

We zijn als twee acteurs die onze rollen spelen

Heb je je regels onthouden?

Omdat ik dat deed

Dit is het deel waar ik zo boos van word

Ik zeg je dat ik het verleden niet kan vergeten

Je wordt nu zo stil en je lijkt op de een of andere manier een verloren en eenzaam kind en jij

hoop alleen dat het moment niet zal duren

Dag, dag, dag, dag, dag, al deze hardnekkige onschuld

Ik kan niet doen alsof ik je kan vertellen wat er gaat gebeuren of hoe je moet zijn

Maar je hebt geen idee over mij

Ja, je hebt geen idee over mij

Doe je?

Toch is er altijd een manier om het te omzeilen

Er is iets dat onze voeten aan de grond bindt

Er is een moment verstreken, we horen hoe het klinkt

En het lijkt iets minder diepgaand

Alsof we allemaal dezelfde weg naar beneden gaan

Ja, we gaan allemaal dezelfde weg naar beneden

Ik probeer het gewoon allemaal op te schrijven

Want ik schrijf liedjes en jij schrijft brieven

We zijn als twee aan elkaar vastgebonden

En we praten en lezen en lachen en slapen 's nachts samen in bed

En soms word je in tranen wakker, ik zie de gedachten door je ogen flitsen

Ze zeggen: 'Lieveling, wil je aardig zijn?

Wil je een goede man zijn en achterblijven als ik oud word?»

Toen gingen de letters allemaal door mijn hoofd

Met de woorden die mij werd verteld

Over het vervagende vlees van leven en liefde

De mislukkingen van de vetgedrukte

Ik kan elke verlammende angst opnoemen alsof ik uit een testament lees

En ik zal iedereen trotseren en nog steeds van je houden

Ik zal je elke heuvel op dragen

En als jij sterft voordat ik sterf

Ik zal je naam uit de lucht kerven

Ik val in slaap met je herinnering en droom van waar je ligt

Het is misschien beter om verder te gaan

En om het leven gewoon door te laten gaan

En misschien heb ik het mis

Toch zal ik het proberen

Want het is beter om lief te hebben, of je nu wint of verliest of sterft

Het is beter om lief te hebben, of je nu wint of verliest of sterft

Het is beter om lief te hebben en ik zal van je houden tot ik sterf