Она - T9

Сны реками прошлого текут к тебе,

Смывая дни… И слезы тают на руке.

Моя душа одна танцует грустный вальс,

И лишь печаль ей тянет руку каждый час…

Пустой февраль забрал меня в свою постель,

Укрыл зимой и запер холодами дверь,

Совсем одна… И даже тень забрала темнота,

А звезды падают с небес меняя города.

Твои глаза горят теперь чужим огнем,

А сердце бьется в чей-то незнакомый дом,

Ты далеко… И нет с тобою наших дней,

В которых таяли мы с каждым днем сильней!

Моя любовь сгорит вместе со мной дотла,

Остынет пеплом… И дымом растворит века,

И те слова, что ты шептал так нежно мне,

Будут лететь над миром нотами во тьме.

Память резала чувства!

Не спала ночами!

После любви — тишина, после любви — грусть!

Таяла словно снег перед его глазами…

Искала смысл жизни, проклиная пустую верность!

Среди молчанья стен она искала ответы:

«Остановите дни!!!

Мне не спокойно тут!»,

Искала, билась всердцах, снова срывала одежды —

Не получалось забыть прикосновения рук…

…Она, гуляла алыми днями, реками рокируя раны,

Во все стороны поровну с ветром, метр за метром!

Голосом гордым, дымом говорила с городом:

«Куда пропал он!!?

И за каким забором дом!?».

Потом по нотам слезы грозами грузят глаза,

А за окном погода кодами колдует холода…

Она бежала, не веря, что кончилась ода.

Одна в зиме пустой коротала года!

Но мое сердце с тобой, и мой покой

Унесли сны в холодный дом свой…

И я теряю себя среди сонных домов,

Среди стеклянных глаз и пустых слов!

Ты где-то там далеко, но все равно

Я буду помнить тебя, хоть это нелегко…

Буду писать письма и отправлять в никуда,

Снова сжигать дни и снова ждать Когда…

Dromen als rivieren uit het verleden stromen naar je toe,

De dagen wegspoelen... En de tranen smelten op de hand.

Alleen mijn ziel danst een droevige wals,

En alleen verdriet trekt elk uur aan haar hand...

Lege februari nam me mee naar zijn bed

Bedekt in de winter en de deur op slot gedaan met kou,

Helemaal alleen... En zelfs de duisternis nam de schaduw weg,

En de sterren vallen uit de lucht veranderende steden.

Je ogen branden nu met het vuur van iemand anders,

En het hart klopt in iemands onbekende huis,

Je bent ver weg... En er zijn geen dagen met jou,

Waarin we elke dag sterker smolten!

Mijn liefde zal met mij afbranden,

Het zal afkoelen met as... En het zal eeuwen oplossen met rook,

En die woorden die je zo teder tegen me fluisterde,

Ze zullen over de wereld vliegen met biljetten in de duisternis.

Geheugen knippen gevoelens!

Vannacht niet geslapen!

Na liefde - stilte, na liefde - verdriet!

Smolt als sneeuw voor zijn ogen...

Ik was op zoek naar de zin van het leven, lege loyaliteit vervloekend!

Tussen de stilte van de muren zocht ze naar antwoorden:

"Stop de dagen!!!

Ik ben hier niet rustig!",

Ik zocht, klopte in mijn hart, scheurde opnieuw mijn kleren uit -

Ik kon de aanraking van handen niet vergeten...

... Zij, wandelend in scharlaken dagen, wonden strelend met rivieren,

In alle richtingen gelijk met de wind, meter voor meter!

Met trotse stem, met rook, sprak ze tot de stad:

"Waar ging hij heen!?

En achter welk hek staat het huis!?

Dan, volgens de aantekeningen, vullen de tranen de ogen met onweersbuien,

En buiten het raam roept het weer koude codes op ...

Ze rende weg, niet gelovend dat de ode voorbij was.

Men bracht het jaar leeg in de winter door!

Maar mijn hart is bij jou en mijn vrede

Ze namen dromen mee naar hun koude huis...

En ik verlies mezelf tussen slaperige huizen,

Tussen glazige ogen en lege woorden!

Je bent ergens ver weg, maar toch

Ik zal je herinneren, ook al is het niet gemakkelijk...

Ik zal brieven schrijven en ze naar nergens sturen,

Verbrand de dagen opnieuw en wacht opnieuw Wanneer...