Черновики грусти - T9

Ожидание тепла, красивые глаза

Замела снегом зима, годы свели с ума…

Я потерял сердце где-то на крышах домов,

Когда искал Бога, но я не помню слов.

Музыка голоса, седых дней проза,

Словно заноза внутри, дарит глазам слезы.

Боль сжимает кулаки, я смотрю выше неба,

Зачем мне быть в днях?

Остановиться мне бы…

Я не хочу улетать, лучше останусь здесь.

Солнце, пришли мне силы или добрые вести!

Темные птицы, фонари, в воздухе запах ночи,

Люди живут в темницах, внутри судьбы порчи.

А я забыл про руки, я внутри стихов,

Зря хотел найти в себе исток порочных снов,

Листая дней сезоны… Внутри грустных глаз

Зародилось стекло, но время смоет все!

Я сжигал себя вновь, я замерзал ночами…

В голове бездна, тупая пропасть без дна.

И чего я жду?

Я понял бесконечность!

Кто-то смеется сверху, кидает умные речи,

Но не хватает чувств, чтобы вспомнить ее…

Отдать все дни опять и получить свое.

То ли время застыло, то ли вокруг люди?

Фонари гасли загорались, а я все то же вроде,

Надеюсь, но не уверен… Снова полночный ужас!

Я отдаю силы звездам или вокруг людям.

И что же дальше будет?

Осталось пол сердца!

Пол человека!

Пол мозга!

Где же в душу дверцы?!

И я тону в буднях двадцать четыре часа,

Ищу ответы на вопрос с самого первого дня,

Не понимаю, зачем я проклинаю всех?

Злоба — это диагноз на мою слабость…

На краю судьбы не смотри в глаза.

Вспомни про лед в сердце, память убьет тебя.

Тысячи дураков покоятся на дне…

Внезапная смерть!

Шрамы любви на душе!

Трясина зимы на «Вы» трет об петлю мыло!

Была да сплыла на дно, в формате моно, кабина!

Мило?

Но даже в кино — твердеет глина,

А мы пьем близких истины, кляня клины…

Мимино с экрана лил в души песни

О том, что на земле есть место, хоть части чести!

Мы как-то безвести все, все в пасти масти…

Прости!

Но я и сам с ног до головы в балласте!

Закройте пасти, гости, Господи!!!

Я ненавижу лести повести под ноты злости…

Как вы могли годами бить гвозди в спину,

После гуслей грусти вместе в августе.

Мысли вразброс, до слез хватают память за нос…

Взанос, за нас, за вкус, плюс за джаз и блюз.

Миллион заноз, вдовес, из будних проз

Дарят безумие и только пару алых роз…

«It's my choice…», — пел дружище Sam

Всем тем, с кем получилось не совсем…

Чей-то плачь, и что-то вроде плена стен

На волнах 00.00 FM.

Прикрыв глаза — в тени маячат спины.

Словно смолы из сосны утекают силы.

Мечты осколки без толку несутся мимо,

Играя в домино, ведь время неумолимо…

Wachten op warmte, mooie ogen

Winter bedekt met sneeuw, de jaren maakten me gek ...

Ik verloor mijn hart ergens op de daken,

Toen ik op zoek was naar God, maar ik herinner me de woorden niet.

Muziekstemmen, grijze dagen proza,

Als een splinter van binnen, tranen in de ogen.

Pijn balt mijn vuisten, ik kijk boven de lucht,

Waarom zou ik in de dagen zijn?

ik wil graag stoppen...

Ik wil niet wegvliegen, ik blijf liever hier.

Zon, stuur me kracht of goed nieuws!

Donkere vogels, lantaarns, de geur van de nacht in de lucht,

Mensen leven in kerkers, in het lot van corruptie.

En ik vergat de handen, ik ben in de verzen,

Tevergeefs wilde ik in mezelf de bron van wrede dromen vinden,

Bladerend door de dagen van de seizoenen ... In de droevige ogen

Glas was geboren, maar de tijd zal alles wegspoelen!

Ik heb mezelf weer verbrand, ik bevroor 's nachts...

Er is een afgrond in het hoofd, een doffe afgrond zonder bodem.

En waar wacht ik op?

Ik begreep oneindigheid!

Iemand lacht van boven, houdt slimme toespraken,

Maar er zijn niet genoeg gevoelens om haar te herinneren...

Geef alle dagen opnieuw en krijg de jouwe.

Is de tijd bevroren, of zijn er mensen in de buurt?

De lantaarns gingen uit, verlichtten, en ik ben nog steeds dezelfde, zoals,

Ik hoop, maar ik weet het niet zeker... Nog een middernachtverschrikking!

Ik geef kracht aan de sterren of mensen om me heen.

En wat zal er daarna gebeuren?

Nog een half hartje over!

Het geslacht van de persoon!

Halve hersenen!

Waar zijn de deuren naar de ziel?!

En ik verdrink in weekdagen voor vierentwintig uur,

Op zoek naar antwoorden op de vraag vanaf de eerste dag,

Ik begrijp niet waarom ik iedereen vervloek?

Woede is een diagnose van mijn zwakte...

Op de rand van het lot, kijk niet in de ogen.

Denk aan het ijs in je hart, de herinnering zal je doden.

Duizenden dwazen rusten op de bodem...

Plotselinge dood!

Littekens van liefde op de ziel!

Het moeras van de winter op "You" wrijft zeep op de lus!

Daar was en zweefde naar de bodem, in monoformaat, de cabine!

Mooi?

Maar zelfs in de bioscoop - klei hardt uit,

En we drinken onze geliefden de waarheid, vervloeken de wiggen...

Mimino van het scherm stroomde de ziel van het nummer binnen

Over het feit dat er een plek op aarde is, in ieder geval een stukje eer!

We missen op de een of andere manier alles, alles zit in de mond van het pak ...

Sorry!

Maar zelf ben ik van top tot teen in ballast!

Sluit uw mond, gasten, Heer!!!

Ik haat de vleierij van het verhaal onder de tonen van woede ...

Hoe kon je jarenlang spijkers in de rug slaan,

Na de harp, wees samen verdrietig in augustus.

Gedachten zijn verstrooid, tranen grijpen de herinnering bij de neus ...

Een aanbetaling, voor ons, voor de smaak, plus voor jazz en blues.

Een miljoen splinters, weduwen, uit alledaags proza

Ze geven waanzin en slechts een paar scharlakenrode rozen ...

“Het is mijn keuze…”, zong mijn vriend Sam

Aan al diegenen met wie het niet helemaal goed ging...

Iemand huilt, en zoiets als een gevangene van de muren

Op de golven 00.00 FM.

Als je je ogen sluit, doemen ruggen op in de schaduwen.

Kracht vloeit als hars uit een dennenboom.

Droomfragmenten razen nutteloos voorbij,

Domino spelen, want de tijd is meedogenloos...