Король без короны - T9

L’histoire connaоt diffйrents йtats et diffйrents gouverneurs… Les guerres, les

rйvolutions… elle nous parle de l’honneur et du trahison.

Aujourd’hui nous allons parler de Louis 16. C’йtait un roi un peu simplet,

manipulй par

ses conseillers, peu au fait des questions de pouvoir.

Le caractиre «йtourdi «s'expliquait par sa forte myopie qui l’isolait du monde et ne lui permettait

pas de reconnaоtre

ses interlocuteurs.

Un roi simple, mais йrudit.

C’est, а vous de dйcider ce qui est vrai et ce qui

est de la lйgende.

Клерки строили парки, точили навыки,

Парики, как и реки, навеки топили веки.

Сбоку, недалеко улики, признаки и знаки

Калеки прятали под злаки, еле скаля клыки!

Крики публики велики были как горечь паприки,

Лики бликами упрекали как родные дали,

В маске печали

Его величество Луи стояли, будто бы на мели.

Мысли в жало бежали, как от жара пожара,

Кара вассала плескала терпения тару,

Миру, без спора, нужны были золота горы,

Дабы впору наполнить норы минора под кроной короны!

Клоны клоунов в гомоне пели тонами о луне

Незнакомыми словами, с ноты ми и со злыми глазами

Полными голыми камнями и двуликими днями,

Тайнами, которыми шуты играют королями…

Он проклинал себя за то, что сдался им.

Издавал законы правды, а все же был слепым.

Небо дарило дни, он остывал как звезды,

В объятиях темной ночи прятал свои грезы!

Где-то внутри голоса — он ощущал слабость,

Владыка без короны проклял свою гордость,

Пропил свою вину… Когда-то верил всем,

В плену у злобных духов становился глух и нем.

Он вспоминал отца, тот казнил судьбы всех,

В ком усомнится только смел, и он вкушал успех!

Но чертов сын не мог убить, любил больше прощать —

Падая к ногам короля люди убивали власть.

Словно дворовые псы, вцепились в верность и грусть,

Высасывали разум, растили скрытую верность…

И вот пришел день, монарх открыл глаза —

Другие люди у трона провозглашали себя!

В неволе времени,

От боли с тенями на ты,

Он терял мечты…

Мечты которые сроду были и так голые,

Полые залы, балы, приемы в родном доме —

Все, кроме лжи и фальши, лежало в коме!

Никто не плакал, только деревья роняли кроны,

Разделяя боль и горе короля без короны.

L'histoire connaot diffrents et diffrents gouverneurs... Les guerres, les

revoluties... elle nous parle de l'honneur et du trahison.

Aujourd'hui nous allons parler de Louis 16. C'était un roi un peu simplet,

manipuleren par

ses conseillers, peu au fait des vragen de pouvoir.

Het karakter van de "étourdi" is duidelijk te zien aan de myopie qui l'isolait du monde et ne lui permettait

pas de verkenning

ses gesprekspartners.

Un roi simple, mais rudit.

C'est, a vous de décider ce qui est vrai et ce qui

est de la légende.

Klerken bouwden parken, verscherpten vaardigheden

Pruiken, zoals rivieren, verdronken voor altijd de oogleden.

Aan de zijkant, in de buurt van bewijs, tekens en tekens

De kreupelen verstopten zich onder het graan en lieten hun tanden nauwelijks zien!

De kreten van het publiek waren zo groot als de bitterheid van paprika,

Gezichten met schittering verweten als familieleden gaven,

In het masker van verdriet

Zijne Majesteit Louis stond als aan de grond.

Gedachten renden als een angel uit de hitte van een vuur,

De straf van de vazal bespat de container van geduld,

De wereld had zonder enige twijfel bergen goud nodig,

Om de gaten van de minderjarige onder de kroon van de kroon precies goed te vullen!

Klonen van clowns zongen in rumoer over de maan

Met onbekende woorden, met aantekeningen en met boze ogen

Vol met kale stenen en dagen met twee gezichten

Geheimen die narren spelen met koningen...

Hij vervloekte zichzelf omdat hij zich aan hen had overgegeven.

Hij vaardigde de wetten van de waarheid uit, en toch was hij blind.

De lucht gaf dagen, het koelde af als sterren,

In de armen van de donkere nacht verborg hij zijn dromen!

Ergens in de stem - hij voelde zich zwak,

De heer zonder kroon vervloekte zijn trots

Ik dronk mijn schuldgevoel... Ooit geloofde ik iedereen,

In gevangenschap van boze geesten werd hij doof en stom.

Hij herinnerde zich zijn vader, hij voerde het lot van iedereen uit,

Aan wie alleen hij durfde te twijfelen, en hij proefde succes!

Maar de verdomde zoon kon niet doden, hij vergaf graag meer...

Toen ze aan de voeten van de koning vielen, doodden mensen de macht.

Als tuinhonden, vastgeklampt aan loyaliteit en verdriet,

De geest leeggezogen, verborgen loyaliteit gewekt...

En toen kwam de dag, de vorst opende zijn ogen -

Andere mensen bij de troon verkondigden zichzelf!

In de gevangenschap van de tijd

Van pijn met schaduwen op je,

Hij verloor zijn dromen...

Dromen die altijd zo naakt waren,

Holle zalen, bals, recepties in het geboortehuis -

Alles, behalve leugens en leugens, lag in coma!

Niemand huilde, alleen de bomen lieten hun kronen vallen,

De pijn en het verdriet delen van een koning zonder kroon.