In Chains - Sylvan

Cold spreads out a chill of fear when the wind blows

Used to freeze and bind me here … and now it grows

Feel they will exploit my crude naivety

Things I will reveal to you — my diary

Put into words what I’m feeling, put into words my whole life …

In chains — when will I freak out in chains?

Thoughts that are about to rise will be unbound

Doubts — I try to verbalize and write them down

Push the narrowness aside incessantly

It’s just in you that I confide — my diary

Searching, I’m searching the world in my head

Hoping, still hoping to find it somewhere

Traveled through landscapes in quest of this place

Where peacefully sugary roses await …

Mellowly in arms wide open — they comfort me in peace

Countless people notice me and listen honestly

Colorful but open-minded they tolerate me all

Wouldn’t it be great if I can find this lost imaginary world …

There are times, when — through the haze — I find it hard to see

There are times, when I regret there’s no-one here for me

There are times, when I’m alone, I’m crying desperately

There are times, when I miss Daddy’s hand that’s guiding me …

When do I quit the labyrinth of my life?

When do I quit the labyrinth inside?

When do I quit the labyrinth … sometimes?

When will I quit the labyrinth of my life?

Find me — and I would take you on this trip with me

Guide me — you’d use my eyes to judge what I can see

Raise me — I’ll show you all the things that worry me

Please help me — this is my SOS … my diary

In chains — when will I freak out in chains?

Koude verspreidt een rilling van angst als de wind waait

Gebruikt om me hier te bevriezen en vast te binden ... en nu groeit het

Heb het gevoel dat ze misbruik zullen maken van mijn grove naïviteit

Dingen die ik aan je zal onthullen — mijn dagboek

Onder woorden brengen wat ik voel, mijn hele leven onder woorden brengen...

In ketens — wanneer word ik gek van ketens?

Gedachten die op het punt staan ​​te stijgen, zijn ongebonden

Twijfels — ik probeer ze onder woorden te brengen en op te schrijven

Duw de bekrompenheid onophoudelijk opzij

Het is gewoon in jou dat ik vertrouw - mijn dagboek

Zoekend, doorzoek ik de wereld in mijn hoofd

Hopend, nog steeds hopend het ergens te vinden

Reisde door landschappen op zoek naar deze plek

Waar vreedzaam zoete rozen wachten ...

Zacht in de armen wijd open - ze troosten me in vrede

Talloze mensen merken me op en luisteren eerlijk

Kleurrijk maar ruimdenkend tolereren ze me allemaal

Zou het niet geweldig zijn als ik deze verloren denkbeeldige wereld kan vinden...

Er zijn tijden dat ik het - door de waas heen - moeilijk vind om te zien

Er zijn momenten dat ik spijt heb dat er niemand voor mij is

Er zijn tijden, wanneer ik alleen ben, huil ik wanhopig

Er zijn momenten dat ik papa's hand mis die me leidt...

Wanneer verlaat ik het labyrint van mijn leven?

Wanneer verlaat ik het labyrint van binnen?

Wanneer verlaat ik het labyrint... soms?

Wanneer verlaat ik het labyrint van mijn leven?

Vind me — en ik zou je meenemen op deze reis met mij

Leid me — je zou mijn ogen gebruiken om te beoordelen wat ik kan zien

Hef me op — ik zal je alle dingen laten zien waar ik me zorgen over maak

Help me alsjeblieft — dit is mijn SOS … mijn dagboek

In ketens — wanneer word ik gek van ketens?