Forgotten Virtue - Sylvan

Each day I leave my realm, step out of my door — I breathe in carefully

Then from the black façades I watch the rain fall — and courage falls in me

I try to see the sky but I just see walls — they trap me silently

Some people shout at me and it’s a known call: the city jeers at me And I can not, I can not stand it all …

It bruises all my life and all I lived for — unfurls so ruthlessly

Exists to vandalize, I hate it much more — it kills the child in me And naturally surrounds me day in, day out, phagocytizes all

They call it just progress I call it breakdown — am I the only one?

And I can not, I can not stand it all …

Scaffolds rising through the sky … so threatening …

They sprout and spill their concrete lies

If this is what you want to live through — just myopic curiosity

If this is what satisfies you — then I lost the faith I had in me

… Oh, you got to feel …

False vows paired with false intentions — but they drown in all the other lies

But if there’s something I believe in, then there has to be another side

It leads me away, it drags me away, it pulls me away, it drives me away

Each day I leave my realm, step out of my door — I breathe in carefully

Then from the black façades I watch the rain fall — and courage falls in me

I try to see the sun but I just see clouds — and people pass my way

So with a known disgust I quickly turn round — it’s just a normal day

Elke dag dat ik mijn rijk verlaat, stap ik uit mijn deur - ik adem voorzichtig in

Dan zie ik vanaf de zwarte façades de regen vallen - en de moed valt in mij

Ik probeer de lucht te zien, maar ik zie alleen muren - ze houden me stil in de val

Sommige mensen schreeuwen naar me en het is een bekende roep: de stad schreeuwt naar me En ik kan het niet, ik kan het allemaal niet uitstaan ​​...

Het doet mijn hele leven pijn en alles waar ik voor leefde - ontvouwt zich zo meedogenloos

Bestaat om te vernielen, ik haat het veel meer - het doodt het kind in mij En natuurlijk omringt me dag in dag uit, fagocyteert alles

Ze noemen het gewoon vooruitgang. Ik noem het afbraak - ben ik de enige?

En ik kan het niet, ik kan het allemaal niet uitstaan…

Steigers stijgen door de lucht ... zo dreigend ...

Ze ontkiemen en verspreiden hun concrete leugens

Als dit is wat je wilt meemaken, gewoon kortzichtige nieuwsgierigheid

Als dit is wat je tevreden stelt, dan verloor ik het vertrouwen dat ik in mij had

... Oh, je moet voelen ...

Valse geloften gecombineerd met valse bedoelingen — maar ze verdrinken in alle andere leugens

Maar als er iets is waar ik in geloof, dan moet er ook een andere kant zijn

Het leidt me weg, het sleept me weg, het trekt me weg, het drijft me weg

Elke dag dat ik mijn rijk verlaat, stap ik uit mijn deur - ik adem voorzichtig in

Dan zie ik vanaf de zwarte façades de regen vallen - en de moed valt in mij

Ik probeer de zon te zien, maar ik zie alleen wolken — en mensen komen langs mijn weg

Dus met een bekende walging draai ik me snel om - het is gewoon een normale dag