Ночной полет - Сурганова и Оркестр

Еще один ночной полет –

Везет, тебя уже позвали.

Ну что ж, придёт и мой черед,

Вот только встретимся едва ли…

Я ведь помню,

как ветер умеет зализывать раны!

Я ведь помню,

как из-под копыт летит звёздная пыль.

Я ведь тоже был

от путешествий безумный и пьяный.

Я ведь тоже немало

в далёких мирах наследил.

Ты не вернешься сюда никогда

И, выбирая момент для разбега,

Ты крикнешь мне запоздалое «да»

И позабудешь родимое небо.

Я прошепчу бесполезное «стой»

И, обливаясь слезами бессилья,

На том костре, что согрел нас с тобой,

Оставлю жечь бесполезные крылья.

Летел Икар, стрелял Амур –

Так где ж теперь вы, дни былые?

Бескрылый ангел пьян и хмур…

И небо скрыли тучи злые.

А кто смеялся от счастья,

сгорая на углях заката?

А кто пел о любви,

С улыбкой натягивал лук?

Неужели мне жить суждено

тем, что было когда-то?

Нет, я не верю, не верю,

Что ты улетаешь так вдруг!

Ты не вернешься сюда никогда

И, выбирая момент для разбега,

Ты крикнешь мне запоздалое «да»

И позабудешь родимое небо.

Я прошепчу бесполезное «стой»

И, обливаясь слезами бессилья,

На том костре, что согрел нас с тобой,

Оставлю жечь бесполезные крылья.

Вот он, колчан и стрелы!

Крылья мои просохли.

Песню почти допел я,

Боль и тоска заглохли!

Дали добро на вылет

Звезды зелёным светом!

Слышишь, играют крылья

Вольным ветром!?

Мы не вернемся сюда никогда,

Мы позабыли родимое небо.

Мы позабыли его навсегда,

Нас поглотила манящая небыль.

Десятки лет длилась наша любовь,

На тысячу лет мы отбились от стаи.

Да, мы, конечно же, встретимся вновь,

Вот только вряд ли друг друга узнаем…

Nog een nachtvlucht

Gelukkig ben je al gebeld.

Nou, mijn beurt zal komen

Laten we elkaar gewoon ontmoeten...

ik herinner het me

hoe de wind wonden kan likken!

ik herinner het me

zoals sterrenstof onder de hoeven vandaan vliegt.

ik was ook

reis gek en dronken.

ik ben ook veel

geërfd in verre werelden.

Je komt hier nooit meer terug

En, het moment kiezend om op te stijgen,

Je noemt me een laat "ja"

En vergeet je eigen hemel.

Ik zal een nutteloze "stop" fluisteren

En tranen van onmacht vergieten,

Op dat vuur dat ons met jou verwarmde,

Ik laat de nutteloze vleugels branden.

Icarus vloog, Amur schoot -

Dus waar ben je nu, oude dagen?

De vleugelloze engel is dronken en somber...

En de lucht was verborgen door boze wolken.

En die lachte van geluk,

branden op de kolen van de zonsondergang?

En wie zong over liefde,

Heb je je boog met een glimlach getekend?

Ben ik voorbestemd om te leven?

wat was het ooit?

Nee, ik geloof niet, ik geloof niet

Waarom ga je zo plotseling weg!

Je komt hier nooit meer terug

En, het moment kiezend om op te stijgen,

Je noemt me een laat "ja"

En vergeet je eigen hemel.

Ik zal een nutteloze "stop" fluisteren

En tranen van onmacht vergieten,

Op dat vuur dat ons met jou verwarmde,

Ik laat de nutteloze vleugels branden.

Hier is het, de koker en pijlen!

Mijn vleugels zijn droog.

Ik was bijna klaar met het liedje

Pijn en verdriet zijn weg!

Kreeg het startsein om op te stijgen

Sterren in groen licht!

Hoor de vleugels spelen

Vrije wind!?

Wij komen hier nooit meer terug

We zijn onze inheemse lucht vergeten.

We zijn hem voor altijd vergeten

We werden opgeslokt door verleidelijke fictie.

Onze liefde duurde tientallen jaren

Duizend jaar zijn we afgedwaald van het peloton.

Ja, natuurlijk zien we elkaar weer

We kennen elkaar gewoon niet...