The Light - Sun Kil Moon

Her eyes could have only been born of this ocean

Delph blue, longing and weepy, they want me so much to want you

All wrapped up beside you and winded after you’ve taken me

My mind’s roaming free, dozing, dazing, drifting out of this evening

With a verse so sweetly sung

And to a world we’ve longed to come

But somehow we are not one

And all her lavender meadows, so fragrant and beautiful

And at your dining room table, the sun falls on my face so warm

And all the turbulent highways I’ve taken to get here

To you in this home in this moment, for that I am grateful

Though this house feels like an old lost song

That calls for me to play along

Somehow I don’t belong

The night lit by moon, the day sun

Oh baby, I’m wondering how come

The light is nearly gone

Her soul could have only been born of a wild oak

So far reaching and swaying and free, but stands stoically alone

When the skies come apart, she leans over so helpless and cowering

Until the storms come to cease and somehow she’s the only one standing

And though we’ve grown so close, my love

And though these nights we’ve spent so many of

A part of me is numb

Her eyes look up to me, so open and true

Our window’s in perfect clear view

That somehow I can’t see through

Haar ogen kunnen alleen uit deze oceaan zijn geboren

Delph blauw, verlangend en huilend, ze willen zo graag dat ik jou wil

Allemaal naast je ingepakt en opgedoekt nadat je me hebt meegenomen

Mijn gedachten dwalen vrij rond, dommelend, duizelig, dwalen af ​​van deze avond

Met een vers zo lief gezongen

En naar een wereld waar we naar hebben verlangd

Maar op de een of andere manier zijn we niet één

En al haar lavendelvelden, zo geurig en mooi

En aan je eettafel valt de zon zo warm op mijn gezicht

En alle turbulente snelwegen die ik heb genomen om hier te komen

Aan jou in dit huis op dit moment, daarvoor ben ik dankbaar

Hoewel dit huis aanvoelt als een oud verloren lied

Dat vraagt ​​van mij om mee te spelen

Op de een of andere manier hoor ik er niet bij

De nacht verlicht door de maan, de dagzon

Oh schat, ik vraag me af hoe het komt

Het licht is bijna weg

Haar ziel kan alleen geboren zijn uit een wilde eik

Zo ver reikend en zwaaiend en vrij, maar staat stoïcijns alleen

Als de lucht uiteenvalt, leunt ze zo hulpeloos en ineengedoken voorover

Totdat de stormen gaan liggen en ze op de een of andere manier de enige is die overeind staat

En hoewel we zo close zijn geworden, mijn liefste

En hoewel we deze nachten zo veel hebben doorgebracht

Een deel van mij is gevoelloos

Haar ogen kijken naar me op, zo open en oprecht

Ons raam is perfect duidelijk zichtbaar

Waar ik op de een of andere manier niet doorheen kan kijken