Heron Blue - Sun Kil Moon

Don’t cry my love, don’t cry no more

A crashing sky a rolling screen

A city drowning gods black tears

I cannot bear to see

She lay under the midnight moon

Her restless body stirring

Until the magic morning hour

Like poison it succumbs her

Her baby skin, her old black dress

Her hair it twists around her necklace

Constricts and chokes like ruthless vines

To sleep she overtakes her

Her room is painted Heron Blue

Lit by candlelight and chandelier

And from her headboard perched so high

A million dreams have passed her

Don’t cry my love don’t cry no more

It overwhelms my breaking heart

A minor swell of violins

I cannot bear to hear them

A mother shepherds her young birds

She fills their mouths and warms their souls

Til they are strong and good to fly

Away from her alone she’ll die

Cradle on quiet old oak limbs

As heaven blue her light fails

A breath of soot into her lungs

A life, a journeys end in one

Don’t sing that old sad hym no more

It resonates inside my soul

It haunts me in my waking dream

I cannot bear to hear it Don’t play those violins no more

Their melancholic overtones

They echo off the floor and walls

I cannot bear to hear them

Huil niet mijn liefde, huil niet meer

Een neerstortende lucht een rollend scherm

Een stad die goden verdrinkt met zwarte tranen

Ik kan het niet aanzien om te zien

Ze lag onder de middernachtmaan

Haar rusteloze lichaam roert zich

Tot het magische ochtenduur

Als vergif bezwijkt het haar

Haar babyhuid, haar oude zwarte jurk

Haar haar draait om haar ketting

Vernauwt en verslikt zich als meedogenloze wijnstokken

Om te slapen haalt ze haar in

Haar kamer is Heron Blue geschilderd

Verlicht door kaarslicht en kroonluchter

En van haar zo hoog gelegen hoofdeinde

Een miljoen dromen zijn aan haar voorbijgegaan

Huil niet mijn liefde huil niet meer

Het overweldigt mijn brekende hart

Een kleine golf van violen

Ik kan het niet verdragen om ze te horen

Een moeder hoedt haar jonge vogels

Ze vult hun monden en verwarmt hun zielen

Tot ze sterk zijn en goed kunnen vliegen

Weg van haar alleen zal ze sterven

Wieg op stille oude eiken takken

Als hemelsblauw faalt haar licht

Een adem van roet in haar longen

Een leven, een reis eindigt in één

Zing die oude droevige hym niet meer

Het resoneert in mijn ziel

Het achtervolgt me in mijn wakende droom

Ik kan het niet aan om het te horen Speel die violen niet meer

Hun melancholische ondertoon

Ze weerkaatsen van de vloer en muren

Ik kan het niet verdragen om ze te horen