N (Le Gilet Fraternel) - Ever Felt Sad? - Suffocate for Fuck Sake

— We stand up and talk next to the high table alongside the bed,

and it creates a feeling of waiting for something.

But what will we do once

we’re done waiting?

Well, in Hasse’s case, there’s not much else to do than go

to bed

— But have you really gotten all the help you can get?

— Yeah, yes.

I guess it’s not possible to operate more, and I don’t really know

how they have come to that conclusion.

I need to go and lay down

The room is darkend, in order for him to see the computer screen mor clearly.

The furnishing is for a single person, with the bed in the middle of the room,

the TV at the foot of the bed and all the other things on the floor are in

general disarray.

It’s extremely disorganized with stacks of books and papers,

coffee mugs, cords and computer stuff.

Initially, I become depressed seeing

how he lives.

Spending entire days here in bed, only to shuffle about every now

and then.

It’s like he has reverted back into a cocoon.

But perhaps it’s not as

depressing as it seems.

Because when he’s lying there in the dark,

something happens to him

— Wouldn't it be nice to sit down now?

— No, but lying down would be nice

Its 13 years since we first met.

I’ve always wondered what become of him.

I didn’t even know he had moved from town.

It’s like he always waited for

something.

Better days.

That the road would become more accessible.

I don’t know.

I remember he said he would create his own way of supporting

himself.

He wanted above all to be free, and who doesn’t.

We were all afraid of

finding ourselves living a boring life, and had to be careful not to make the

wrong choices and get stuck somewhere

…and I just realized that it should be boring, but strangely enough it isn’t

No matter how much I try to bore myself, I’m never bored.

I’m actually totally

busy, all the time

— Have you felt very sad, when realizing that you’re stuck and that the back is

so bad that your freedom has become limited?

— Yes, I thought I would feel like that.

But I didn’t.

If you’ve got music,

you’ve really got everything.

You don’t care if you’ve lost a foot,

or any of that crap.

I haven’t gotten a depression due to my condition.

It was simply just a statement.

Apparently, things didn’t get better but so

what.

It is what it is

— We staan ​​op en praten naast de hoge tafel naast het bed,

en het geeft een gevoel van wachten op iets.

Maar wat gaan we een keer doen?

zijn we klaar met wachten?

Nou, in het geval van Hasse is er niet veel anders te doen dan gaan

naar bed

— Maar heb je echt alle hulp gekregen die je kunt krijgen?

— Ja, ja.

Ik denk dat het niet mogelijk is om meer te bedienen, en ik weet het niet echt

hoe ze tot die conclusie zijn gekomen.

Ik moet gaan liggen

De kamer is verduisterd, zodat hij het computerscherm beter kan zien.

De inrichting is voor een alleenstaande, met het bed in het midden van de kamer,

de tv aan het voeteneinde van het bed en alle andere dingen op de vloer zijn in

algemene wanorde.

Het is extreem ongeorganiseerd met stapels boeken en papieren,

koffiemokken, snoeren en computerspullen.

Aanvankelijk werd ik depressief als ik zag

hoe hij leeft.

Hele dagen hier in bed doorbrengen, alleen om af en toe te schuifelen

en dan.

Het is alsof hij weer in een cocon is teruggekeerd.

Maar misschien is het niet zo

deprimerend als het lijkt.

Want als hij daar in het donker ligt,

er gebeurt iets met hem

— Zou het niet fijn zijn om nu te gaan zitten?

— Nee, maar liggen zou fijn zijn

Het is 13 jaar geleden dat we elkaar voor het eerst ontmoetten.

Ik heb me altijd afgevraagd wat er van hem geworden is.

Ik wist niet eens dat hij uit de stad was verhuisd.

Het is alsof hij altijd heeft gewacht op

iets.

Betere dagen.

Dat de weg toegankelijker zou worden.

Ik weet het niet.

Ik herinner me dat hij zei dat hij zijn eigen manier van steunen zou creëren

zichzelf.

Hij wilde vooral vrij zijn, en wie niet.

We waren allemaal bang voor

merkten dat we een saai leven leidden en moesten oppassen dat we niet de

verkeerde keuzes en ergens vastlopen

...en ik realiseerde me net dat het saai zou moeten zijn, maar vreemd genoeg is het dat niet

Hoezeer ik mezelf ook probeer te vervelen, ik verveel me nooit.

ik ben eigenlijk helemaal

druk, de hele tijd

— Heb je je erg verdrietig gevoeld toen je je realiseerde dat je vastzit en dat de rug is?

zo erg dat je vrijheid beperkt is geworden?

— Ja, ik dacht dat ik me zo zou voelen.

Maar dat deed ik niet.

Als je muziek hebt,

je hebt echt alles.

Het maakt je niet uit of je een voet bent kwijtgeraakt,

of al die rotzooi.

Ik heb geen depressie gekregen vanwege mijn aandoening.

Het was gewoon een statement.

Blijkbaar werd het er niet beter op, maar zo

wat.

Het is wat het is