Here - Suffocate for Fuck Sake

She could drive us completely crazy.

She could sit at the dining table and I

was maybe 15−16 so I knew how it worked, and then we had ordered pizza and food.

Fat pizza, well that ain‘t good for me since I‘m so fat.

I was a 160 cm tall

and weighed 48 kilos so I wasn‘t fat at all.

But then she could start throw

comments and start provoking me.

She could go on for hours saying,

How disgusting you are when you eat that.

Your parents must turn in the grave

when they see you eating that pizzaI tried to say sometimes «please,

can’t we just sit here and eat?

I cannot tak it anymore.

Please stop»

But sh went on and on and finally I snapped, my eyes turned black

So I attacked her and sat over her… and I hit her as hard as I could over the

face.

I remembered how damn good it felt

Placed on foreign soil

Your judging eyes connected to mine

You feed me lies

And starved me out

Left broken

With dreams of what I couldn‘t have

And so I hurt you

The only way I could

Left with hate

As eating became the escape

Left with hate

As eating became my escape

This particular period is dizzy, I feel dizzy when I talk about it.

No time concepts, I just think of all these words she called me and this

fucking anxiety I have felt basically every day since I was nine years old.

From having moved away from home… lost my parents, Ended up there,

she starts drinking, stressing me about food and calling us ugly names,

getting completely destroyed.

So I was just trying to survive

If I wanna go, jump in the water

Does it even matter

What does it even matter if I can’t say it

I would always be there

Everything with the food craziness that I had at home made me start dreaming

about food.

I thought to myself that when I move away from home,

I will eat everything I want.

I started fantasizing about cakes and similar

things and thought «when I grow up I will eat»… I remember that I started

fantasizing about food very early.

I finally weighed 120 kilos, huge… I liked

just being at home when I had moved away from home to my own apartment.

Because there I could shut myself in for days and just eat, but I did not

understand it then… I did not realize that I weighed so much.

When I look at

pictures now, I think «oh my god»

Ze kan ons helemaal gek maken.

Ze zou aan de eettafel kunnen zitten en ik

was misschien 15-16 dus ik wist hoe het werkte, en toen hadden we pizza en eten besteld.

Dikke pizza, nou dat is niet goed voor mij omdat ik zo dik ben.

Ik was 160 cm lang

en woog 48 kilo, dus ik was helemaal niet dik.

Maar toen kon ze gaan gooien

opmerkingen en begin me te provoceren.

Ze zou uren kunnen doorgaan met zeggen:

Wat ben je toch walgelijk als je dat eet.

Je ouders moeten zich omdraaien in het graf

als ze je die pizza zien eten, probeerde ik soms te zeggen "alsjeblieft,

kunnen we niet gewoon hier zitten en eten?

Ik kan het niet meer aan.

Stop alsjeblieft"

Maar het ging maar door en uiteindelijk snauwde ik, mijn ogen werden zwart

Dus ik viel haar aan en ging over haar heen zitten... en ik sloeg haar zo hard als ik kon over de

gezicht.

Ik herinnerde me hoe verdomd goed het voelde

Geplaatst op vreemde grond

Jouw oordelende ogen verbonden met de mijne

Je voedt me leugens

En heeft me uitgehongerd

Links gebroken

Met dromen van wat ik niet kon hebben

En dus doe ik je pijn

De enige manier waarop ik kon

Links met haat

Toen eten de ontsnapping werd

Links met haat

Terwijl eten mijn ontsnapping werd

Deze specifieke periode is duizelig, ik voel me duizelig als ik erover praat.

Geen tijdsconcepten, ik denk gewoon aan al die woorden die ze me noemde en dit

verdomde angst die ik eigenlijk elke dag heb gevoeld sinds ik negen jaar oud was.

Van dat ik van huis was verhuisd... mijn ouders verloor, daar belandde,

ze begint te drinken, benadrukt me over eten en noemt ons lelijke namen,

volledig vernietigd worden.

Dus ik probeerde gewoon te overleven

Als ik wil gaan, spring dan in het water

Maakt het zelfs uit?

Wat maakt het uit als ik het niet kan zeggen?

Ik zou er altijd zijn

Van alles met de eetgekte die ik thuis had, begon ik te dromen

over eten.

Ik dacht bij mezelf dat als ik van huis wegga,

Ik eet alles wat ik wil.

Ik begon te fantaseren over taarten en dergelijke

dingen en gedachten «als ik groot ben, zal ik eten»… Ik herinner me dat ik begon

al heel vroeg fantaseren over eten.

Ik woog eindelijk 120 kilo, enorm... I like

gewoon thuis zijn toen ik van huis was verhuisd naar mijn eigen appartement.

Want daar kon ik me dagenlang opsluiten en gewoon eten, maar dat deed ik niet

begreep het toen ... Ik realiseerde me niet dat ik zoveel woog.

Als ik kijk naar

foto's nu, ik denk "oh mijn god"