We'll Never Argue - Stephen Duffy

A catalogue of ill gotten forgoteries

Knocking at your door at nine

Tumbling down like sand castles

Your eiderdown

Slipping off your skin and mine

But something strikes

At my window one night

I awake imagining you

Standing out on the beach

With a pocket torch and a lock of hair

And not knowing what to do

There are plenty of boys in the sea

But none of them love you like me

We’ll never argue, we’ll never sigh

If I never see you

We can’t say goodbye

The streets all muscle in with hunger

For the nights I should’ve slept with you

You didn’t answer the phone

I drove across town through dusk

Cathedrals, museum and school

But by the time I arrived

Your room looked like you’d gone away

And were sure never to return

A pile of magazines

My letters under coffee cups

Unanswered and unconcerned

Een catalogus van ziek geworden vergetelheden

Om negen uur aan je deur kloppen

Naar beneden tuimelen als zandkastelen

Uw dekbed

Van je huid en de mijne glijden

Maar er valt iets op

Op een avond voor mijn raam

Ik word wakker terwijl ik me je inbeeld

Opvallen op het strand

Met een zaklamp en een haarlok

En niet weten wat te doen

Er zijn genoeg jongens in de zee

Maar geen van hen houdt van je zoals ik

We zullen nooit ruzie maken, we zullen nooit zuchten

Als ik je nooit zie

We kunnen geen afscheid nemen

De straten spieren van de honger

Voor de nachten dat ik met je had moeten slapen

Je hebt de telefoon niet beantwoord

Ik reed door de stad door de schemering

Kathedralen, museum en school

Maar tegen de tijd dat ik aankwam

Je kamer zag eruit alsof je weg was

En we zouden zeker nooit meer terugkeren

Een stapel tijdschriften

Mijn brieven onder koffiekopjes

Onbeantwoord en onbezorgd